City of Bones

Isabelle Lightwood
Ze zuchtte opgelucht toen Hodge dan toch vertrok en haar met rust liet. Meestal was hij wat opdringeriger, maar misschien had hij aangevoeld dat hij niets uit haar zou los krijgen. Al dat gedoe met die mundane die hun mogelijk gezien had, zinde haar helemaal niet. Maar Jace kennende, had hij daar het liefst zelf over verteld. Dus op die manier waren ze allemaal gelukkig. Dus Izzy nam terug haar zwaard stevig beet en begon toen verder te slaan op de trainpoppen, met het idee dat die pop die mundane was.
Na ongeveer een kwartier met alle kracht trainen, stopte ze. Het zweet liep van haar voorhoofd naar beneden en ze had haar ene arm wat verrekt. Het zwaard borg ze netjes terug op en keerde met een handdoek in haar nek terug naar haar kamer. In de verte hoorde ze de vage stemmen van Jace en Alec, wat dus betekende dat die twee hier ook eindelijk waren. Nog eventjes en Hodge was op de hoogte en dan hoorde ze vanzelf wel wat er de komende dagen moest gaan gebeuren. Rustig liep ze naar haar kamer toe, verzamelde alles wat ze nodig had om zich te verfrissen en liep toen naar de douches toe.

Hodge
Hodge keek op toen hij stemmen hoorde. Hij stond op, stopte zijn boek weg en liep naar de ingang van de bibliotheek. Hij keek even naar beneden toen hij Church zag. Hij zag Jace en Alec al in de verte. "Je hebt ze dus gevonden Church?" Hij glimlachte en pakte zijn stok en liep naar de hal toe. " Isabelle zei al dat jullie zo zouden komen." Hij glimlachte en liep naar de bieb. " Kom verder. Jullie hebben al gegeten?" En hij keek de jongens vragend aan en liep de jongens voor naar de bieb. Hij ging weer op zijn stoel zitten aan zijn bureau en vouwde zijn handen samen. "Jullie zijn laat terug. Is er iets gebeurd?" En hij keek de jongens vragend aan.

Jace Wayland

Jace keek van Church, de kat die niemand mocht, en toen naar Hodge die aan was komen lopen. "Ja we hebben al gegeten. Of nou ja...we hebben 2 happen genomen en toen vond Izzy dat het tijd was om weg te gaan dus..." hij dwaalde nu al af en ineens kreeg hij ook twijfels of hij wel tegen Hodge moest vertellen wat er was gebeurd maar toen besloot hij het toch maar wel te doen. Hodge scheen het altijd door te hebben als hun wat voor hem verborgen hielden of aan het liegen waren en hij had geen zin in een derdegraads verhoor of een preek. "Ja, er is wat gebeurd vanavond. We waren in het Pandemonium aan het jagen. We hadden een leuke demon te pakken..." begon hij langzaam. Hij keek even naar Alec maar hij wist al dat hij toch het verhaal mocht afmaken en dus ging hij maar gewoon door "We vroegen het een en ander aan de demon en hij vermeldde de naam Valentine .. net als de afgelopen 4 demons die we hebben gepakt. Iedere keer word de naam Valentine genoemd en ik denk niet dat het toeval is of een gerucht om eerlijk te zijn. Het valt namelijk nogal op dat de demon activiteit steeds meer wordt hier in New York en dat op hetzelfde moment door heel Downworld en door de demonen de naam Valentine word gefluisterd." Dat was het eerste punt waar hij het over had willen hebben. "Toen we de demon uit zijn lijden hadden verlost hoorde we een gegil achter ons, toen ik me omdraaide dat ik een meisje die ons recht aankeek. Onze runes waren perfect, niemand anders zag ons alleen zij. Hodge ze is geen mundane anders had ze ons niet moeten kunnen zien maar ze was te verschrikt en bang om te weten wat we waren of aan het doen waren." daarmee eindigde hij zijn verslag van de avond.

Hodge
Hij luisterde het verhaal van Jace aan en keek ondertussen naar Alec die er zwijgend bij stond. Hij deed even zijn ogen dicht toen Jace begon over dat de Demons de naam Valentine weer begonnen uit te spreken. Hij deed na een tijdje zijn ogen open en luisterde verder. Hodge kon niks zeggen over het feit dat Valentine inderdaad terug was. Hij hield zelf niet van liegen en had het meestal wel door als anderen tegen hem logen, maar hier kon hij gewoon niks over hem zeggen. Hij stond moeizaam op en liep met zijn stok naar het raam. Hij keek door het raam naar buiten en volgde met zijn ogen de waterige slierten die zich, dankzij de regen, gevormd hadden op het raam. " Om het even kort samen te vatten. Jullie waren in een club, zagen een Demon, gingen hem achterna en toen jullie hem uit zijn lijden gingen verlossen hoorde jullie een meisje gillen." Hij streek met zijn hand over zijn gezicht. " En jullie weten zeker dat het geen Mundane was? Dat ze niet om iets anders gegild kan hebben? Was er iemand bij haar?" Hij moest dit weten voordat hij zou zeggen dat ze haar mochten gaan schaduwen, of in elk geval een van hun.

Jace Wayland

Jace volgde Hodge met zijn ogen maar bleef staan waar hij stond. Toen Hodge naar buiten keek wisselde Jace even snel een blik uit met Alec die nog geen woord had gezegd maar dat was niets nieuws, hij deed altijd het verhaal. "Ze was met een jongen maar hij zag ons niet en ze keek ons Recht aan Hodge.. Ze was geen Mundane anders had ze ons niet kunnen zien. De knul had beveiliging erbij gehaald maar ook die zagen ons niet en het meisje keek alsof ze ons zojuist een moord had zien plegen...wat ook toevallig het geval is geweest. er stond niemand achter ons gezien we een stuk verder weg zijn gaan staan waar minder mensen waren en waar niemand ons verder kon zien mochten er meerdere demons of Downworlders zijn. Zij was de enige die ons zag." als het nu nog niet duidelijk was dat het meisje hen had gezien wist jace het ook niet meer "Ik denk dat we haar moeten schaduwen om te kijken of we wat meer te weten kunnen komen... het is geen mundane. Misschien is ze een downworlder die nog geen mentor heeft of nog niet eens weet wat er aan de hand is, weerwolven weten pas dat ze weerwolf zijn als het volle maan is en dat is pas over 2 dagen. Ze was ..volgens Izzy.. niet knap genoeg om een Fearie of een Pixie te zijn. en ik neem aan dat je het wel door heb als je een vampier ben." meldde hij er droog achter aan.

Hodge
Hodge draaide zich weer om zodat hij Alec en Jace aan kon kijken. Hij ging weer achter zijn bureau zitten en keek op toen Hugo weer binnen kwam en weer op zijn schouder ging zitten. Hij zuchtte diep. Dit hadden ze nog nooit meegemaakt. Een meisje dat hun kon zien. "Het is een mogelijkheid dat ze inderdaad een ongetrainde schaduwjager is." Zei hij zachtjes. "Ik denk dat ze het wel zou weten als ze een weerwolf was. Er zijn meerdere volle manen geweest in de afgelopen jaren." Hij grinnikte even maar toen keek hij weer serieus. Hij keek even naar Alec die al die tijd nog niks gezegd had. Hij vroeg zich af hoe Alec er over dacht.

Alec
Alec keek even naar Jace en toen weer naar Hodge. Hij had het gevoel dat ze beide zaten te wachten op zijn antwoord. Hij had een tijdje naar de boeken gestaard die Hodge had verzameld. Hij stapte uit de schaduwen en liep wat dichter naar het bureau van Hodge toe. "Het kan zijn dat ze inderdaad een schadowhunter is, maar dat ze niet weet dat ze het is." Hij zag dat Hodge hem even bedenkelijk aan keek. " Ik wil daarmee zeggen dat sommige shadowhunters, die kinderen hebben gekregen, niks meer te maken willen hebben met hun shadowhunter leven vanwege een bepaalde reden. Misschien dat ze daarom hun kinderen uit deze wereld weg willen houden. Er bestaan manieren om te zorgen dat shadowhunter kinderen zich niks meer herinneren er van." Alec had dit een keer ergens gelezen, hij wist alleen niet meer waarvan. "Het is een mogelijkheid dat dat gebeurt is, dus dat ze er helemaal niks van af weet en dat ze nu weer dingen gaat zien. Zoals die Demon." Hij keek even naar Jace. "Ik ben het met Jace eens, we moeten haar schaduwen. Er achter komen wie ze is of in dit geval wat ze is."

Isabelle Lightwood
Isabelle nam een uitgebreid douche en gleed daarna in een makkelijke zwarte jeans en zwarte shirt. Omdat ze binnen in het instituut was, vond ze het niet nodig om haar vingerloze handschoenen aan te doen, die gebruikte ze meestal enkel in gevechten. Toen ze haar zwarte schoenen aantrok en dicht knoopte, hoorde ze in de gang de jongens praten. Mooi, die hadden ook lang gewacht om haar achterna te gaan... Snel droogde ze haar haren en liep daarna terug naar haar kamer, waar ze haar handdoek te drogen hing, net als haar wit kleed. Vervolgens liep ze de gang op en slenterde ze naar de keuken. Heel even dacht ze erover na om wat te gaan koken voor Hodge, die zat hier dag in en dag uit binnen en maakte zelden wat te eten klaar. Maar zelf wist ze ook wel dat haar kookkunsten vreselijk waren, maar als ze het niet deed, dan werd er helemaal niet voor eten gezorgd. Uiteindelijk besloot ze een tosti voor Hodge te maken. Dat was niet moeilijk en veruit het enige dat ze wél goed kon doen smaken. Eenmaal daarmee klaar, legde ze de tosti op een bord en liep ermee naar de bibliotheek. Daar ging ze binnen zonder te kloppen en hoorde dat de jongens en Hodge nog bezig waren over dat gedoe met dat meisje. Ze liep naar Hodges bureau en zette het bord met de goed ruikende tosti erop. ''Ik heb wat te eten voor u gemaakt Hodge.'' zei ze en keek toen naar de andere, terwijl ze haar armen kruiste. Als er iemand nu een slechte opmerking zou maken over haar eten, zou ze zich kwaad maken. Ook bleef ze staan, zodat ze kon horen wat er uiteindelijk beslist werd over die chick, iemand die naar haar mening nu al te veel aandacht kreeg. Hopelijk kwam die nooit binnen hier in het instituut.

Hodge
Hodge keek op toen hij Isabelle aan zag komen lopen met een tosti. Blijkbaar was die voor hem. Hij nam hem dankbaar aan. "Dankjewel Isabelle." Hij nam een hap en glimlachte. Het smaakte niet super slecht, maar hij had betere geproeft. " Hij is lekker Isabelle." Hij keek even naar de jongens en zuchtte diep. Het was een moeilijke kwestie. Hij keek even naar zijn nette stapel papieren en keek toen weer naar de drie tieners voor hem. "Ik denk dat het verstandig is om haar te volgen. Benader haar voorzichtig, wie weet heeft ze nog geen idee wat ze is. Ik wil dat ze meekomt naar het Institute, ik wil met haar praten. Goed wie zou die taak op zich willen nemen?"

Jace Wayland

Jace trok een wenkbrauw op "Nou ik wil haar best schaduwen, heb toch niets beters te doen vandaag of morgen." meldde hij droogjes. Hij vond het prima als hij het meisje kon schaduwen. Hij was behoorlijk geïntrigeerd door haar, een mundane meisje dat hen kon zien zelfs als ze hun runes hadden. Misschien was ze een Shadowhunter die geen training had gehad, misschien was ze de dochter van iemand die verbannen was... of een weerwolf die nog geen volle maan had meegemaakt en geen idee had wat er aan de hand was? hij wist het niet maar hij wilde het bijzonder graag weten en hij was dan ook van plan om erachter te komen. Die jongen met wie ze was die avond ... misschien was dat wel haar vriendje geweest.. nee ze waren niet ZO close .. Hij keek naar Alec en Isabelle die beiden niet erg enthousiast leken te zijn over het idee dat het meisje naar het instituut zou komen, sterker nog, Izzy leek juist heel erg tegen het idee om een nieuw iemand te ontmoeten waarvan ze niet wisten wie of wat het was. "Wanneer wil je dat ik haar begin te schaduwen?" vroeg hij toen maar aan Hodge. Alec en Izzy hadden zichzelf niet opgeofferd voor de taak.

Alec
Hij fronsden zijn wenkbrauwen en keek even naar Jace. Hij wilde helemaal niet dat Jace dat meisje zou gaan schaduwen. Hij was bang dat Jace...Dat Jace gevoelens zou gaan tonen voor dat meisje. Hij beet op zijn lip, Alec had een geheim. Hij had gevoelens voor Jace en niemand wist dat. Met een zucht keek hij naar Hodge, naar Isabelle en naar Jace. Hij vroeg zich af wat Hodge ging zeggen.

Hodge
Hij keek even naar Jace en toen naar Alec en Isabelle. Blijkbaar wilde Jace graag dat meisje schaduwen. Hij keek even naar Hugo en toen weer naar Jace. "Je mag haar schaduwen Jace." Hij dacht na wanneer Jace eventueel kon beginnen. Zijn blik ging naar zijn horloge, over een paar uur zou het weer ochtend worden. Hij stond op en liep naar het raam en keek naar buiten. Het was ondertussen opgehouden met regenen. "Ik raad aan om morgen te beginnen. Jullie moeten nu je rust gebruiken."

off: Is het een idee om te skippen naar de volgende dag?

Isabelle Lightwood
Izzy keek even naar haar broer en draaide haar ogen. Het was zo zichtbaar dat die heimelijk verliefd was op Jace. Ze had het hem al eens gezegd dat het okee was en dat hij zich niet hoefde te schamen, maar blijkbaar had dat geen effect gehad. Vrijwel meteen keek ze terug naar Jace die zich spontaan aanbood, iets waarvan ze niet raar van opkeek. Jace leek wel geboren voor het gevaar, een dag zonder gevaar, leek een dag niet geleefd voor hem. Hodge stelde voor dat ze nu hun rust namen en dat Jace morgen moest beginnen met zijn schaduw taak. ''Nu kun je hoe dan ook niet starten, want ze zal nu vast haar schoonheidsslaapje houden.'' zei ze wat spottend. Isabelle hield niet van het idee dat ze niet meer het enige meisje zou zijn en dus minder aandacht zou gaan krijgen. Ook vond ze het maar niets dat dit meisje hen in gevaar bracht. Wat ze ook mocht zijn, zolang dat niet zeker was waar ze vandaan kwam, kon ze net zo goed een grote bedreiging zijn als Valentine. Wie weet werkte ze wel undercover om zo in het instituut te kunnen binnendringen en alles door te vertellen aan Valentine. Maar deze samenzwering-theorie hield ze voor zich, anders zou Jace weer gaan denken dat ze gek werd van eenzaamheid. Iets wat niet waar was, ze had geregeld vriendjes.

Hodge
Hodge keek even naar Alec en naar Isabelle. Blijkbaar wilde zij niet het meisje gaan schaduwen. Hij merkte dat hij moe werd en keek even op zijn zak horloge. Het was ook al vrij laat. Hij keek even naar de brief die voor hem lag. Blijkbaar had Valentine al geantwoord, hij had de brief niet opgemerkt toen Hugo weer op zijn schouder was gaan zitten. Hodge keek toen weer naar zijn pupillen. "Kom kom Isabelle, we gaan nog niemand veroordelen zonder dat we weten hoe ze zijn. Dit probeer ik jullie al een tijdje te leren."  Hij zuchtte diep en keek toen weer naar Jace. "Goed als Jace haar morgen gaat schaduwen stel ik voor dat jullie je rust gaan pakken. Ik ga in elk geval even deze brieven bekijken en dan ga ik naar bed. Wat jullie doen mogen jullie zelf weten." Nadat gezegd te hebben ging hij weer zitten en richtte zijn aandacht op de brieven die voor hem lagen. Hij keek na een tijdje weer op. "Ow Jace, mocht je haar vanavond al willen schaduwen vind ik het ook goed. Al denk ik niet dat er straks iets vreemds gaat gebeuren."

Alec
Alec zuchtte diep. Hij kon het Jace toch niet uit zijn hoofd kletsen. Jace was een van de koppigste personen die hij kende. Hij keek even naar Hodge die weer ging zitten en knikte eventjes. Hij draaide zich om en keek even achterom naar zijn broer en zus. "Kom we gaan." Mompelde hij en hij begon te lopen. Terwijl hij uit de bieb liep keek hij even naar de rijen met boeken. Hij had hier als jongen al vaak doorheen gelopen en nog had hij niet alle boeken bestudeerd. Alec had dat blik van zijn zus gezien maar hij wilde er geen aandacht aan besteden. Hij liep de deur uit en wachtte op de gang op de rest.

Isabelle Lightwood
Isabelle zuchtte toen ze hoorde wat Hodge tegen haar zei. "Elk normale mundane gaat rond dit uur slapen." zei ze en kruiste haar armen over elkaar. Ze snapte niet waarom Hodge zo moeilijk deed over haar woordkeuze. Daarna keek ze naar haar broer die vrij snel naar buiten ging, ook weer typisch van hem om weinig te zeggen. Al snapte ze wel waarom zij de enige Lightwood was die zo rebels was. Hij wist het geheim van zijn ouders niet, zij jammer genoeg wel. Alec had ondertussen de ruimte al verlaten, dus keek ze naar haar adoptiebroer. Izzy had Jace nooit echt gezien als broer, eerder als dierbare vriend en gevechtspartner. Ze herinnerde zich nog heel erg goed de dag waarop Jace haar duidelijk had gemaakt dat hij een oefenpartner in haar zag. Sindsdien hadden ze altijd samen getraind en gejaagd. Heel erg mooie tijden, die nu langzaam leken te veranderen. Iets wat ze best wel jammer vond.
''Kom op Jace, hier valt toch niets meer te beleven. We kunnen best nog even op jacht als je nog niet moe bent, ik kan wel nog een paar uur door.'' zei ze en ging ook alvast de bib uit en ging bij haar broer op de gang staan.

Alec
Alec keek op toen Isabelle bij hem kwam staan. Hij hoopte zo niet dat ze zou gaan beginnen over zijn gevoelens naar Jace toe. Hij wist dat ze een paar keer had gezegd dat het okee was maar toch.. Hij wilde niet dat Jace het zou weten. Alec keek even naar zijn schoenen en keek toen weer naar Isabelle. "Ik heb ook wel weer zin in een jacht. Grote kans dat we er nog een aantal tegen komen, zeker nu." Alec keek even op zijn horloge. Hij wist wel dat zijn ouders het niet leuk gingen vinden als ze nog zolang op jacht gingen. Maar toch, het gaf gewoon een kik. Hoe meer Demons uit de wereld waren, hoe beter. Daar waren ze toch voor? Alec keek toen weer naar Isabelle. "Je zegt niks tegen Jace over mijn gevoelens." Zei hij zachtjes.

Jace Wayland

Jace grijnsde tevreden en hij voelde zich even heel wat. oh wacht, hij voelde zich altijd heel wat. Hij was Jace Wayland, super demon hunter/slayer en sexy piece of ass... oke ja hij had een ego probleem en dan? Zelfkennis noemde hij dat. Jace bedankte Hodge snel en meldde dat hij haar morgen wel zou gaan schaduwen, hij zou haar makkelijk kunnen vinden..hoopte hij. Hij had geen idee waar ze woonde en New York was mega groot, misschien woonde ze wel in Manhattan in plaats van Brooklyn. Dan was het zoeken naar het meisje als het zoeken naar een speld in een berg spelden maar goed hij liet zich niet ontmoedigen. Hij liep achter Alec en Isabelle aan en keek de twee even vragend aan toen die stonden te smoezen maar zag er verder niets achter "Nou, als jullie nog willen jagen ga jullie gang, ik ga mijn eten opeten dat ik heb meegenomen van Taki's en dan ga ik nog eens even wat trainen en mijn wapens voor morgen uitzoeken. Ik moet scherp zijn morgen natuurlijk!" Jace liep fluitend zijn broer en zus voorbij en ging richting de keuken.

Isabelle Ligthwood
Isabelle keek haar broer aan. "We gaan nooit jagen als 1 van ons niet gaat, we zijn een team remember?" zei ze en keek Jace toen hoofdschuddend na toen hij vrij snel weer van hen weg liep. Dus keek ze terug naar haar broer. "Ik ga niet jagen zonder Jace en heb mijn training vandaag al gehad. Ik denk dat ik nog even naar de zaal ga." zei ze. Met 'de zaal' bedoelde ze de plaats waar heel wat demonen stonden op gezet. Izzy vond het altijd wel fijn om daar door te lopen en de downworlders te bestuderen. Dus zonder echt op antwoord van haar broer te wachten, ging ze op weg.

(op naar de volgende dag?)

Off: ik vind van wel ja

Jace Wayland

Jace was al vroeg op. Hij was altijd vroeg op ook al had hij die nacht niet bijzonder veel geslapen doordat ze tot vrij laat op jacht waren geweest en alles wat er daarna was gebeurd met het meisje dat hij vandaag ging schaduwen. Hij kwam overeind, ging douchen en kleedde zich aan in zijn Huntingkelding. ofwel leren zwarte spullen. Hij liep naar de wapenkamer, pakte een Seraph blade, een dolk, zijn witchlight had hij al in zijn zak zitten, en toen hij alles had was het tijd om eens naar wat voedsel te zoeken wat niet door Isabelle gemaakt was. By the Angel wat miste hij Maryse's kookkunsten. Hodge kookte niet, Alec en Jace zelf waagde zich er niet eens aan en izzy probeerde het en deed haar best het was alleen niet te eten...dus aten ze veel afhaal en taki's. Maar dat begon te vervelen en dus hoopte hij dat Maryse wel snel weer terug zou komen met Robert en Max. Zijn jongste broertje die naar hem opkeek. Jace hield ervan als hij fans had. Jace liep naar de keuken en keek rond of er nog wat te eten was. Hij was blij dat er nog restjes van de chinees waren en dus begon hij het op te warmen en was zijn ontbijt afhaal chinees was over was van de avond ervoor. Nom. Normaal zou hij dat niet eerder eten dan lunch maar gezien hij zometeen eens op zoek ging naar het meisje dat hen had gezien in het pandemonium wist hij niet of hij uberhaupt de tijd had om te lunchen vandaag.

Isabelle Lightwood
Isabelle kwam wakker door de zonnestralen die via haar raam op haar gezicht kwamen. Haar blik gleed naar de klok en merkte dat het voor haar doen best nog wel vroeg was om op te staan. Maar het geknor in haar maag deed haar snel opstaan, opfrissen en aankleden. Ze trok een gewone jeans aan, een zwart topje en daarboven haar leren jas. Vervolgens liep ze naar de kamer die haar ouders altijd gebruikten als ze hier waren en nam enkele dollars die in hun laatje lagen. Dat geld hadden haar ouders hier gelaten om hun te helpen, dus had ze besloten om een stuk van dat geld te gaan gebruiken om naar de bakker te lopen enkele straten verderop.

Dus zo gezegd, zo gedaan en niet veel later liep Isabelle op de straat. Ze had haar onzichtbaarheidsrune niet op, dus konden de mundanes haar zien lopen. Iets wat op dit moment niet zo erg was, aangezien ze alledaags gekleed was, haar haren waren los en haar zweep had ze aan als een armband. Niets aan haar verried dat ze anders was, aangezien al haar runes bedekt waren of men dacht dat het een doodgewone tattoo was. Na goed door te stappen, stond ze dan eindelijk in de rij aan te schuiven bij de bakker. Izzy hield niet zo van wachten, maar ze dwong zichzelf dat nu wel te gaan doen. Dus zoals alle mundanes, wachtte ze rustig haar beurt af. Eenmaal het aan haar was bestelde ze wat brood, koffiekoeken en belegde broodjes. Genoeg om voor iedereen in het instituut te voorzien van eten voor minstens twee dagen. Aangezien Jace veel at, was de kans groot dat het zelfs minder dan twee dagen zou meegaan. De mundanes in de rij leken verbaasd over haar grote aankoop. "Familiefeest." zei ze en liep met vier zakken terug naar het instituut. Eenmaal daar aangekomen, stopte ze alles in de kasten, behalve twee koffiekoeken. Die at ze in de keuken rustig op en dronk er een heerlijke kop zwarte koffie bij.

Alec
Alec was al vroeg opgestaan. Hij had een bakje soep, wat nog in de kast lag, opgewarmd en was naar de bieb gegaan. Hij hield van die ruimte, daar kon hij rustig zijn dag beginnen. Hij keek even naar de zonnestralen die door het raam schenen. Vergeleken met gisteravond was het weer veel beter. Na een tijdje stopte hij zijn boek weer in de kast en was naar de keuken gelopen. Daar vond hij Jace en Isabelle. "Goedemorgen." En hij rekte zich uit en liep naar de koelkast. "Ah chill er is nog cola." Alec hield van cola. Hij kon daardoor beter denken. Hij haalde een blikje cola uit de koelkast en ging aan de keukentafel zitten. "Goed gaan een op jacht vandaag? Ik wilde zelf nog even trainen vandaag." En hij keek van Jace naar Isabelle.

Clary
Clary stapte uit de douche en droogde zich af. Ze kleedde zich aan en deed make up op. Vandaag zou ze naar de voordracht van Eric gaan, een van de beste vrienden van Simon. Ze had aan de ene kant spijt dat ze ja gezegd had, omdat Eric zijn dichtkunst niet zo heel geweldig was, maar aan de andere kant was ze wel even van de bezorgdheid van haar moeder af. Ze liep haar kamer uit en liep naar de keuken. Ze maakte een boterham klaar en ging aan de keukentafel zitten. Haar blik gleed naar de klok, ze had met Simon bij het café afgesproken"Goedemorgen." Hoorde ze haar moeder zeggen. "Hai mam, beetje geslapen?" Haar moeder knikte en schonk koffie in. "Clary sorry nog van gisteravond. Ik had anders moeten doen." Clary keek haar moeder aan en glimlachte. "Het is al goed mam." En ze knuffelde haar moeder en nam een slok van haar melk. Ze zou maar eens gaan. "Mam ik ga zo naar Eric zijn voordracht." Ze zag haar moeders gezicht betrekken. "Mam ik ben met Simon er kan niks gebeuren." Clary zuchtte diep haar moeder had haar excuses net aangeboden omdat ze gisteren zo bezorgt was. "Clary ik wil gewoon dat je niks overkomt, dat weet je toch?" Clary knikte en keek weer naar de klok. "Dat weet ik mam, ik doe voorzichtig. Ik ga nu echt weg." Ze gaf haar moeder een kus en pakte haar tasje van het aanrecht. "Tot vanavond!" Haar moeder knikte. "Veel plezier en doe voorzichtig!" En Clary liep de deur uit. Ze zuchtte diep, er was iets met haar moeder ze kon alleen niet plaatsen wat. In gedachten verzonken liep ze naar het cafe.

Hodge
Hodge had een bericht terug gekregen van Valentine. Met een zucht las hij het bericht een paar keer. Hij moest dus zijn rol hier aanhouden en niks zegen over de terugkeer van Valentine. Hij slikte, Hodge was door de jaren heen erg gesteld geraakt op Jace, Alec en Isabelle, hij vond het daardoor lastig om tegen ze te liegen. Maar soms heiligt het doel de middelen. Hij stond op en liep, met zijn stok aan de hand, naar de keuken. In de keuken trof hij de drie kinderen aan. "Goedemorgen dame en heren." Zei hij met een glimlach en hij liep naar het aanrecht waarna hij brood begon klaar te maken. Na een tijdje keek hij naar Jace. "Zorg er voor dat het meisje veilig hier heen komt. Ik wil haar heelhuids kunnen spreken." En hij gaf Jace een veel betekende blik. Daarna keek hij naar Isabelle en Alec. "Hadden jullie nog plannen voor vandaag? Zo niet dan heb ik nog wel een paar dingen die jullie voor mij kunnen doen in de bieb." Hij zag dat Alec zijn gezicht even betrok. "Jullie leven bestaat niet alleen uit vechten Alec. Weten is winst." Hij zag dat Alec knikte en Hodge begon aan zijn boterham. "En hebben jullie iets te doen?" En hij keek broer en zus aan.