City of Bones

Jace Wayland

Jace luisterde maar met een half oor naar wat Isabelle en Alec aan het discussiëren waren. Hij wist dat het over het meisje in de club ging maar hij zat gewoon naar de kaart te staren en zich te bedenken wat hij ging eten. Hij vermeed het Fearie voedsel gezien de laatste keer dat hij dat had geprobeerd er een gewei op zijn hoofd was gegroeid en hij naakt door Brooklyn was gaan rennen. Niet dat het veel uitmaakte de Mundanes hadden hem toch niet kunnen zien dankzij zijn Runes maar Alec en Izzy hadden de avond van hun leven gehad en dat verhaal zou hem nog jaren lang achtervolgen. Jace bestelde iets nieuws bij Kaelie die hem met druk knipperende oogjes aanstaarde en snel de bestelling door ging geven aan de koks ..die wel konden koken. Pas toen mengde Jace zich weer in het gesprek "Zal het niet opvallen als we haar alle drie gaan schaduwen? Als ze ons kan zien is het niet bepaald handig dat ze ineens de drie mensen haar ziet achtervolgen die naar haar denken een jongen hebben vermoord. Lijkt me niet bepaald een goed idee. Trouwens we kunnen Hodge ook gewoon vertellen wat er is gebeurd. Ik denk niet dat Hodge de Clave er meteen bijhaald voor zoiets kleins als een meisje die ons toevallig kan zien. Misschien lag het wel aan onze runes wie weet. Misschien is ze een downworlder wie weet daar komen we maar op een manier achter denk ik." hij zakte wat onderuit op zijn stoel en wachtte ongeduldig op het eten hij had honger. Kaelie zou er sowieso niet erg lang over doen die was altijd maar al te rap om te zorgen dat Jace in een goede bui bleef. Buiten dat konden Fearies niet liegen en als Kaelie zei dat het snel zou komen zou het dus ook snel komen. "Ik zeg dat we gewoon aan Hodge vertellen wat er is gebeurd en kijken wat hij ervan vind. Meer kunnen we nu niet doen."

Alec
Alec luisterde naar Jace en keek toen weer even naar Isabelle. Jace had wel gelijk. Het meisje had er geschokt uit gezien. Hij keek op toen Kaelie met het eten kwam. "Dat was snel." En ze glimlachte eventjes en ging weer weg. Hij pakte zijn bord en begon te eten. Een van de laatste keren dat ze hier gegeten hadden was voor Jace niet goed afgelopen. Hij moest er nog om grinniken als hij er aan dacht. Hij nam een hap van zijn eten en nam een slok van zijn drinken en mengde zich daarna weer in het gesprek. "Ik denk ook niet dat we haar met zijn drieën moeten gaan schaduwen. Ik denk dat, wie ze ook ziet, toch misschien wel angstig gaat doen vanwege het feit dat we iemand vermoord hebben." Hij nam weer een slok van zijn drinken en ging weer met zijn eten verder. Hij wist ook wel dat Hodge pas the Clave in ging schakelen als het echt dringend was. En wat hij van het meisje gezien had zag ze er niet uit alsof ze heel gevaarlijk was. Maar toch, Alec hield zich graag aan bepaalde wetten. Hij at weer verder en keek even bedenkelijk naar Jace terwijl hij verder ging met kauwen. Hij slikte langzaam zijn eten door en dacht na. "Een Downworlder kan altijd. Maar Jace, onze runes werken altijd en als ze niet hadden gewerkt hadden andere ons ook wel gezien. Dus aan onze runes kan niet liegen." Hij dacht even verder na en knikte toen. "Laten we het gewoon bij de feiten houden, we vertellen aan Hodge wat er gebeurd is en stellen voor dat een van ons haar schaduwt. Jullie weten hoe Hodge is, hij trekt geen conclusies voordat hij het meisje zelf heeft gezien of weet wie het meisje is."

Isabelle Lightwood
Isabelle rolde met haar ogen, wat konden de jongens de gebeurtenis van net toch zo dramatiseren. Zij hadden gewoon hun werk gedaan en dat meisje had waarschijnlijk nog nooit een jacht van dichtbij gezien. Het feit dat ze het kón zien, wist Isabelle dat zij nog meer moorden zou zien en ergens had ze daar wel wat plezier in. Isabelle had een vegieburger bestelt en een glas soda om te drinken. ''Ik had toch ook niet gezegd dat we met z'n drieën moesten gaan...'' zei ze met een lichte irritatie in haar stem. ''We kunnen net zo goed afwisselen of 1 van ons kan het doen.'' zei ze. Izzy had het tweede er snel bij gezegd, omdat ze het zelf niet zag zitten om die meid te gaan schaduwen. Er was gewoon iets aan haar dat ze nu al niet kon uitstaan, maar eigenlijk kon ze meestal nieuwe mensen niet uitstaan. Dat was nu eenmaal onderdeel van haar cynisme.
Toen ze eenmaal alles op had stond ze recht. ''Laten we terug naar huis gaan.'' zei ze en keek de twee aan. Isabelle wou heel graag terug naar haar kamer, ze had er even genoeg van om in het bijzijn van de jongens te zijn. Ook wou ze heel dit gedoe zo snel mogelijk voorbij hebben. Dus hoe eerder ze bij Hodge waren, des te sneller er niet meer over gesproken zou worden, hoopte ze.

Simon Lewis
Simon was thuis aangekomen en keek naar een flyer wat er lag van zijn band, de naam moest nog aangepast worden, aangezien deze vrijwel iedere week veranderde. Maar hij had er zin in, zaterdag zou hun optreden zijn waar hij erg naar uitkeek. Hij speelde de bas waar hij erg trots op was. Simon vervolgde zijn weg naar zijn slaapkamer waar hij op zijn klok keek en toen aan Clary dacht. Hij pakte zijn mobiel en toetste het nummer van Clary in. Zou ze nog leven? Natuurlijk leefde ze nog. Hij kende Luke en Jocelyn. Maar wat was er in godsnaam in de club gebeurd? Clary wilde het hem niet vertellen, maar ze had gekeken alsof ze een spook had gezien. Wat best cool geweest zou zijn, maar zou men een spook überhaupt kunnen zien? Er was natuurlijk het probleem van de onzichtbaarheid. Simon plaatste het mobieltje aan zijn rechteroor en wachtte tot Clary zou opnemen .

Clary
Clary had de hele tijd op haar bed gelegen. Starend naar het plafond. De hele tijd dacht ze aan het gesprek tussen haar moeder en Luke. Ze vroeg zich de hele tijd af wat haar moeder bedoeld had. De hele tijd spookte er twee vragen door haar hoofd. "Waar was haar moeder bang voor en voor wie moest zij, Clary, beschermt worden." Ze ging rechtop zitten en keek even naar een paar tekeningen die ze gemaakt had. Ze kon goed tekenen, haar moeder had haar leren tekenen. Haar moeder schilderde zelf ook. Ze hoorde haar mobiel trillen. Ze herinnerde zich net dat Simon zou bellen, om te kijken of ze nog zou leven. Ze moest even in zichzelf lachen. Die Simon toch. Ze waren al jaren de beste vrienden en ze wist dat ze alles aan hem kon vertellen maar toch... Kon ze dit wel aan hem vertellen? Kon ze wel aan hem kwijt wat ze gezien had? In de club had hij ook al niks gezien. Haar mobiel bleef maar trillen dus stond ze op, liep naar haar bureau en nam op. "Met Clary." Zei ze, ook al wist ze wie haar belde. Ze liep naar het raam en zag dat het aan het regenen was. Ze ging op haar bureaustoel zitten en hoorde geklop. Ze keek op toen de deur open ging en haar moeder in de deuropening stond. "Clary ik ga slapen." Clary knikte en glimlachte eventjes. Haar moeder kwam naar haar toe en gaf haar een kus op haar hoofd. "Slaap lekker en bel je niet te lang?" Clary schudde haar hoofd en keek even toe hoe haar moeder weer naar de deur liep. "Ik hou van je." Zei haar moeder zachtjes. Clary haalde de telefoon van haar oor en keek even naar haar moeder. "Ik ook van jou." Zei ze met een glimlach en keek toe hoe haar moeder de deur zachtjes dicht deed. "Sorry Simon, daar ben ik weer. Je kunt denk ik wel aan mij horen dat ik nog leef." En Clary moest even lachen en ging toen op haar bed liggen.

Alec
Alec had net zijn hamburger op en begon nu aan zijn frietjes. Hij keek bedenkelijk naar Isabelle. "Izzy, we zitten net te eten." Hij keek even naar Isabelle en zuchtte diep. Hij zou het wel laten inpakken, dan konden ze het in het Instituut op eten. Hij nam nog een laatste slok van zijn drinken en knikte. "Zo had ik het ook niet opgevat. Ik heb ook niet gezegd dat jij zei dat we met zijn drietjes moesten gaan." Antwoordde hij geïrriteerd. Met een zucht nam hij nog een slok van zijn drinken. "Misschien zegt Hodge wel wie haar moet gaan schaduwen. Maar goed laten we gaan." Hij wenkte Kaelie even en vroeg of ze het eten in konden laten pakken. Haar gezicht betrok even maar knikte toen. Hij keek toe hoe ze de borden weer mee nam en even later terug kwam met alles in een plastictasje. "Goed laten we gaan." Zei hij en hij liep met het plastictasje Taki's uit. Hij zou buiten wel op de rest wachten.

Simon Lewis
Simon hoorde de stem van Clary en dacht eraan om een grap uit te halen. ''Hoi ik ben een van de hooligans van gisteravond in de Pandemonium Club. Die met dat mes. Ik ben bang dat ik dat ik een slechte indruk op je heb gemaakt en ik vroeg me af of je me misschien de kans wilde geven om het goed te maken.'' Hij probeerde zo serieus mogelijk te klinken al wist hij heus wel dat Clary het waarschijnlijk direct door zou hebben. In ieder geval, ze leefde, dus dat betekende dat Jocelyn en/of Luke nogal rustig waren gebleven, of ze was uitgefoeterd geworden, maar dat hoorde hij zometeen wel.

Clary
Clary begon te lachen toen ze Simon hoorde praten. Hij zorgde er altijd voor dat ze zich weer goed voelde. Ze ging rechtop tegen haar kussens zitten en rolde even met haar ogen, ook al wist ze dat Simon dat niet kon zien. "Simon!" Riep ze uit. "Dat is helemaal niet grappig!" Ze hoopte maar niet dat haar moeder hierdoor wakker zou worden. "Je zou niet zo geinig doen als je eens wist hoe ik mijn moeder hier aantrof, toen ik thuis kwam." En ze liep weer naar het raam en keek naar buiten. De regen daalde op de grond neer en ze keek toe hoe er in de plassen kringen van het water vormde.

Simon
Simon moest even lachen toen Clary zei dat ze het niet grappig vond. ''Echt wel. Je ziet er gewoon de humor niet van in.'' Hij deed weer serieus toen Clary begon over haar moeder die blijkbaar wel boos was. ''Waarom niet? Is ze boos of zo?'' Hij snapte het niet, konden zij er iets aan doen?"' Alsof het onze schuld is dat we geen taxi konden krijgen!'' Hij was de jongste van drie kinderen en vond het dus onterecht als iemand boos werd om iets waar hij, en in dit geval Clary, geen schuld aan had.

Clary
"Haha, sukkel." En ze begon te lachen en zuchtte toen diep. "Ja maar zo ziet zij het niet. Ik heb haar teleurgesteld, ik heb haar bedrogen. Na ja je kent het wel. Ik ben de nagel aan haar doodskist." En ze imiteerde de stem van haar moeder maar toen haar mond, ze voelde zich nu wel een beetje schuldig. Ze begreep wel dat haar moeder bezorgt was, maar toch. Ze werd bijna zestien. Ze wilde meer vrijgelaten worden door haar moeder. Ze keek afwezig weer naar de plassen buiten die steeds groter werden. Al sinds dat haar telefoon ging hoorde ze de stem van haar moeder in haar hoofd. Ze klonk bezorgt richting Luke toe.

Simon
Simon luisterde naar wat Clary zei en vond dat Jocelyn nogal overdreven had. ''Dus nu heb je huisarrest?"' Vroeg Simon en hij liep naar zijn computer waar hij zijn emails even checkte, maar niet echt iets belangrijks was, het meeste was spam. ''Owja, morgenvanavond gaat Eric, je weet wel, een van mijn bandleden, gedichten voorlezen in de Java Jones. De hele band gaat mee om hem te steunen, ga je mee?'' Vroeg hij. Morgen zou hij nog gaan repeteren met de band, iets waar hij al naar uitkeek.

Clary
Clary zuchtte diep. "Dat weet ik nog niet. Mijn moeder ligt nu op bed en ik denk dat ze het er morgen nog wel over wilt hebben." Ze keek even naar haar laptop en keek even of er nog nieuws was maar zette hem toen uit. Ze kreunde lichtjes. Ze was helemaal vergeten dat Eric een dichtoptreden zou doen. Ze kende Eric zijn gedichten maar al te goed en die waren niet bepaald goed. "Ja okee." Zei ze maar ze beet toen even op haar lip. "Wacht nee.. Ik weet het nog niet. Mijn moeder was daarnet echt niet blij en ik weet niet of ik haar om een gunst kan vragen op dit moment. Als ik in de problemen kom, wil ik niet dat dat vanwege Erics belabberde dichtkunst is."

Isabelle Lightwood
Isabelle rolde met haar ogen toen Alec geïrriteerd tegen haar begon te doen. Hij kon echt zo'n drama queen zijn over echt alles wat er gezegd of gedaan werd. Soms wilde ze hem zo graag eens een draai om zijn oren geven, maar omdat het haar broer was deed ze het niet. Haar broer verdween al snel naar buiten en ze keek naar Jace die tot nu toe niets meer gezegd of gedaan had. Zijzelf kon er ook niets aan doen dat haar broer zo traag at en dronk. Zijzelf had haar burger en soda al een tijdje op. Izzy haalde haar schouders op en zonder een woord te zeggen aan Jace liep ze naar buiten. Eenmaal buiten negeerde ze haar broer en liep alleen terug naar het instituut. Eenmaal daar aangekomen ging ze rechtstreeks naar haar kamer. Ze liet het over aan haar broer en Jace om te vertellen over die mundane. Haar kon die chick niets schelen, het had er haar zo'n angsthaas uit gezien.

Jace Wayland

Jace was ook nog bezig aan zijn eten toen Izzy ineens meldde dat ze maar eens terug moesten gaan naar het instituut en hij keek triest naar zijn bord dat nog half vol lag met heerlijk eten. Ook hij besloot om het dan maar mee te nemen en liep achter Izzy en Alec aan naar buiten. eenmaal buiten merkte hij dat Izzy al was doorgelopen en hij keek Alec met opgetrokken wenkbrauwen aan "Waar heeft zij last van?" vroeg hij niet bepaald geïntresseerd maar normaal was Izzy niet zo'n mopperkont. Hij begon op zijn gemak richting het instituut te lopen. Hoe langer ze erover deden om terug te komen hoe langer hij en Alec de tijd haddne om te bedenken hoe ze het tegen Hodge moesten gaan zeggen wat er gebeurd was. "Wat denk jij van het meisje Alec? Ze kon ons zien, dus een Mundane kan het niet zijn." hij vroeg zich af of het misschien een downworlder was die gewoon nog geen les had gehad of niet wist dat ze uberhaupt een downworlder was in de eerste plaats. Of dat ze misschien iets heel anders was, zoals een Shadowhunter Maar Shadowhunters kwamen van Shadowhunters en elke hunter leerde hun kinderen alles wat ze wisten en ze werden opgeleid. Dit meisje was duidelijk niet opgeleid.

Alec
Alec keek zijn zus na. Normaal was ze nooit zo? Nou ja af en toe was ze wel eens geïrriteerd maar nu vond die het wel heel erg? "Geen idee. Misschien is ze wel ongesteld." En hij rolde even met zijn ogen. Hij keek even rond of niemand hen hoorde en keek toen weer naar Jace. "Ik heb geen idee Jace." Zei hij eerlijk en deed zijn handen in zijn broekzakken. "Het enige wat ik heb gezien was haar lijkbleke gezicht toen ze ons zag. Ik denk niet dat ze een Downworlder is. Althans mijn gevoel zegt dat ze dat niet is. Je kan best wel gelijk hebben dat ze een Shadowhunter is. En inderdaad dan is ze dus niet opgeleid." Er spookte de hele tijd vragen door zijn hoofd en de grootste vraag die hem dwars zat was hoe dat meisje hen gezien konden hebben. "Had je al bedacht hoe je dit tegen Hodge gaat zeggen?" Vroeg hij na een tijdelijke stilte.

Isabelle Lightwood
Eenmaal terug in haar kamer ontdeed ze zich van haar witte kleed en jacket. Ze merkte wat demonbloed op haar kleed en mopperde. Alle huishoudelijke taken vond ze maar niets, maar omdat haar ouders verdwenen waren naar Idris, moest zij het wel doen... Dus trok ze snel haar zwarte broek en shirt aan, deed haar haren los en nam haar wit kleed mee naar de badkamer. Eenmaal daar aangekomen, knielde ze naast het bad neer en begon te schrobben op de vieze plek van haar kleed. Ondanks dat ze schoonmaken haatte, deed het haar deugd om te schrobben. De frustraties van de voorbije dagen konden er eindelijk uit. Eenmaal de plek weg was, ging ze terug naar haar kamer en liet haar kleed netjes drogen. Daarna nam ze haar eigen zwaard en ging op pad naar de ruimte waar ze altijd trainde. Daar had ze een houten pop. Toen ze daarvoor stond, probeerde ze zich in te beelden dat deze pop een gevaarlijke demon was of een shadowhunter aan de kant van Valentine en ze begon er gecontroleerd en sterk op los te slaan, zo hard dat er bij elke slag houtsplinters en stukken ervan af vlogen.

Hodge
Hodge had net zijn avondeten op toen hij door het instituut liep. Hugo zat op zijn schouder en hij streelde de vogel zachtjes over zijn veren. "De kinderen mogen het niet weten, Hugo. Nooit." Mompelde hij zachtjes. Hij doelde daarop dat de kinderen nooit mochten weten dat hij contact had met Valentine. Niemand mocht weten dat Valentine terug was. Hij werd uit zijn gedachten gerukt toen hij geluid hoorde in de trainingsruimte. Hij keek even om de hoek en zag dat Isabelle Lightwood aan het trainen was. Hij liep zachtjes naar binnen en keek even toe hoe ze de houten pop sloeg. Hij zag Alec en Jace niet, dus vroeg hij zich af waar ze waren. Maar hun kennende kwamen ze later wel terug. "Niet schrikken." Zei hij kalm. "Wat brengt jou hier, Isabelle Lightwood?" Vroeg hij toen.

Simon
Simon zuchtte diep toen Clary zei dat ze het nog niet wist. Dat was niet het antwoord waarop hij gehoopt had. ''Kom op, zo slecht is die niet.'' Hij kende Eric al zijn hele leven, omdat ze buren waren en sinds het begin van het schooljaar waren ze begonnen met de rockband samen met Matt en Kirk, de vrienden van Eric. ''En het is geen gunst, het is een dichtwedstrijd bij jou om de hoek. Ik nodig je niet uit voor een raar iets, zoals een orgie in Hoboken ofzo. Als je moeder mee wilt, mag dat ook.''

Clary
Ze begon even te lachen. Aan de ene kant wilde ze wel, maar dan ging ze alleen voor Simon. Maar aan de andere kant.. Haar moeder was daarnet echt boos, nou niet boos maar bezorgt. Ze had de blik in haar ogen gezien. Er zat angst achter die blik, maar Clary wist niet waar haar moeder bang voor was. Ze merkte dat ze een hele poos stil was en zuchtte toen diep. "Ik weet het niet. Als jullie allemaal komen, dan schrikt ze zich dood." Ze ging weer op haar bed liggen en keek naar het witte plafond. "En je weet dat alleen ik kom zodat jij niet alleen naar Eric zijn 'dichtkunst' hoeft te luisteren."

Isabelle Lightwood
Terwijl ze geconcentreerd sloeg, probeerde ze ook te letten op haar voetenwerk. Ze was snel en gewichtig en ze werd er elke keer weer steeds een beetje beter in. Ze hoorde zachte voetstappen achter zich en wist meteen dat Hodge binnen was gekomen. Zijn voetstappen herkende ze uit de duizend. Die waren dof en tegelijk vol van klank. Isabelle probeerde hem te negeren, maar dat ging niet omdat hij begon te spreken. Haar zwaard liet ze naar beneden zakken en ze keek om. "Het lijkt me nogal duidelijk dat ik hier ben om te trainen." zei ze nonchalant. Als iemand een domme vraag aan haar stelde, dan gaf ze daar korte en gevatte antwoorden op. Het leek haar overduidelijk dat iemand kwam om te trainen naar een trainingsruimte; al was Izzy er zeker van dat Hodge eerder wilde vragen waarom ze hier alleen was zonder de jongens. Wel als hij dat wilde weten, moest hij maar specifieker vragen. Isabelle stond nooit te springen om in detail te gaan tegenover Hodge. Vooral niet omdat Hodge geregeld nog eens contact had met Idris en waarschijnlijk ook met haar ouders en het laatste wat Izzy wilde waren bemoeizuchtige en bezorgde ouders.

Hodge
Hij keek bedenkelijk naar Isabelle. Hij keek even naar Hugo en toen weer naar Isabelle. "Dat weet ik." Zei hij zachtjes. Hij wist dat de Lightwood kinderen opvliegend konden doen en hij wist ook dat, als hij dingen van ze wilde weten, wat specifieker moest zijn met zijn vragen. De reden die hij daarvoor kon geven was dat hij in contact stond met hun ouders, al had hij wel meer het gevoel dat Alec hem meer respecteerde en hem daardoor meer vertelde. "Ik vroeg mij af waarom je niet bij Jace en Alec bent. Zover ik heb gezien zijn zij nog niet terug. Is er iets gebeurt onderweg?"

Isabelle Ligthwood
Isabelle begon met haar armband/zweep te spelen, iets wat ze wel vaker deed als ze wat nerveus was. Heel even was ze stil en probeerde ze te bedenken hoe ze hier het best onderuit kon komen. Zij had helemaal geen zin om te vertellen over die mundane, dat zouden de jongens gaan doen. ''De jongens zijn onderweg. Zoals gewoonlijk denken die met hun maag en niet met hun hoofd. Ze zullen alles wel vertellen eens ze terug zijn.'' zei ze en hoopte dat dit antwoord ontwijkend genoeg was, waardoor ze Hodge van zich af kon schudden en zo verlost zou zijn van zijn nieuwsgierigheid. Isabelle wilde in alle rust trainen, maar als het echt niet anders zou kunnen, zou ze wel naar haar kamer gaan en haar daar in stilte bezig houden. Maar mocht Hodge haar daar ook zou gaan storen, zou ze wel een nachtwandeling gaan maken in het stadspark.

Hodge
Hij keek bedenkelijk naar Isabelle, hij had het gevoel dat ze wat voor hem achterhield. Na een tijdje glimlachte hij en knikte. "Ze zullen straks wel komen. Jullie hebben dus al gegeten, dat is mooi." Hij liep weer naar de deur en hij vertrok zijn gezicht even toen Hugo weer op zijn schouder ging zitten. Hij draaide zich nog even om, om nog wat tegen Isabelle te zeggen. "Dan laat ik je nu weer verder trainen. Als je mij nodig hebt dan weet je waar ik zit." Hij glimlachte nog een keer en liep uit de ruimte. Hij liep terug naar de bibliotheek. Hij zat daar het liefste, daar kon hij nadenken. In de bibliotheek aangekomen ging hij achter zijn bureau zitten. Zijn blik ging even naar een brief die open voor hem lag. Hij had de brief gelezen voor hij ging eten. Hij pakte de brief op en las hem nog een keer door. Het was een brief van Valentine. Hodge had, net als alle anderen, gedacht dat Valentine dood was. In die brief stond uitleg van Valentine. Maar zoals hij Valentine kende, was hij erg beknopt in zijn uitleg. Hodge zijn gedachten dwaalde af naar het verleden. Naar het moment waar hij en The Lightwoods waren gestraft door The Clave. Hij was verbannen uit Idris. Maar dit had hij nooit tegen de kinderen gezegd, hij had hen gezegd dat hij vervloekt was en daardoor niet naar buiten kon Hij keek weer naar de brief. Valentine had in die brief gezegd dat als Hodge hem hielp, dat hij dan van zijn straf verlost kon worden. Hij pakte een papiertje en een veer, het klonk misschien ouderwets maar zo schreef hij het liefst, en begon te schrijven. Nadat hij klaar was bekeek hij de zin die hij had geschreven: Wat moet ik doen? Hij vouwde het briefje op en gaf het aan Hugo. "Zorg dat niemand je ziet. En dat dit niet in verkeerde handen valt." En hij keek toe hoe Hugo uit het raam vloog. Hodge stond op en liep naar een boekenkast. Hij haalde een boek over The Uprising uit de kast, ging weer achter zijn bureau zitten en begon te lezen.

Starlight schreef:

Alec
Alec keek zijn zus na. Normaal was ze nooit zo? Nou ja af en toe was ze wel eens geïrriteerd maar nu vond die het wel heel erg? "Geen idee. Misschien is ze wel ongesteld." En hij rolde even met zijn ogen. Hij keek even rond of niemand hen hoorde en keek toen weer naar Jace. "Ik heb geen idee Jace." Zei hij eerlijk en deed zijn handen in zijn broekzakken. "Het enige wat ik heb gezien was haar lijkbleke gezicht toen ze ons zag. Ik denk niet dat ze een Downworlder is. Althans mijn gevoel zegt dat ze dat niet is. Je kan best wel gelijk hebben dat ze een Shadowhunter is. En inderdaad dan is ze dus niet opgeleid." Er spookte de hele tijd vragen door zijn hoofd en de grootste vraag die hem dwars zat was hoe dat meisje hen gezien konden hebben. "Had je al bedacht hoe je dit tegen Hodge gaat zeggen?" Vroeg hij na een tijdelijke stilte.

Jace Wayland

Jace haalde zijn schouders op "Vrouwen." mompelde hij. Hij liep diep in gedachten door "Nou ik denk gewoon de waarheid vertellen. We waren aan het jagen en een mundane meisje zag ons. Althans ze leek op een Mundane maar als ze ons zag betekend het dat ze geen mundane is." Hodge zou waarschijnlijk erg graag willen weten wie het meisje was dus hij maakte zich niet al te veel zorgen over de reactie van hun mentor. Bij het instituut aangekomen liep Jace eerst naar zijn kamer om zijn jachtkleding uit te doen en te verwisselen voor een simpele zwarte spijkerbroek en een t-shirt om vervolgens op Alec te wachten zodat ze naar de bieb konden gaan waar Hodge ongetwijfeld nu zou zitten. Nja nu...hij zat daar altijd tenzij het etenstijd was en s'avonds ging hij nog wel eens naar de tuin boven. Jace liep al richting de bieb wetende dat Alec wel zou begrijpen dat hij daar zou zijn.

Alec
Hij moest even grinniken om de reactie van Jace. Isabelle deed hem soms zo aan zijn moeder denken. Hij knikte. "Dat lijkt mij ook het beste. Hodge vindt het altijd fijn als we de waarheid vertellen." Niet lang daarna kwamen ze aan bij het instituut. Het was stil in het gebouw. Alec zag in elk geval zijn zus nergens en Jace was vast en zeker naar zijn kamer gegaan om andere kleding aan te doen. Alec liep ook maar naar zijn kamer en kleedde zich daar ook om. Hij deed zoals gewoonlijk zijn zwarte broek aan met een grijs shirt. Hij liep daarna de gang op en merkte Jace niet op. Hij zou vast naar de bieb zijn gegaan. Hij liep ook richting de bieb en hij kwam niet veel later Jace tegen. "Hij zou vast hier wel zitten." Hij merkte Church de kat op die hen met zijn grote ogen aan keek. "Is hij in de bieb Church?" De kat miauwde even en liep voor hen.