Welcome to the first Hunger Games!

Noord-Amerika is net opgesplitst in 13 districten en het capitool. De eerste president richt de Hunger Games in en nog niemand, buiten de president en de game maker, weten hoe de spelen eraan toe zullen gaan. Het bericht over de Hunger Games en dat jongeren tussen 12 en 18 eraan deel moeten nemen is nog maar recent verstuurt naar de districten. De tributen hun mentors zijn veteranen van de oorlog.

Citaat :

Karakterkaart(stuur deze naar mij)
- Naam:
- Geslacht:
- Leeftijd:
- District:
- Uiterlijk:
- Karakter:
- Wapen(s) naar keuze:
- Zwakke punten (minstens 3):
- Eventueel een foto

Regels:
- Namen uit de boeken kunnen nog niet voorkomen, niemand van hen is reeds geboren.
- Stuur je karakterkaart per pb naar mij.
- Hou je aan de regels van dit forum
- Iedereen maakt deel uit van het verhaal, sluit dus niemand uit.
- Niemand is perfect en niemand is een compleet mislukkeling
- Veel plezier


Rollen:
- Gwendolyn Knight, 17, district 4 (Sammie)
- Kate Margaret Stewart, 15, district 10 (Mellon)
- Gabriël Cooper, 16, district 10 (Heavenly)
- Alice Claire Warren, 18, district 11 (Alice rose bell)
- Noss Smith, 17, district 12 (Jedi_Justice)

Gabriël Cooper

Gabriël had zijn beste kleren aangetrokken, het was de dag van de reaping. Dat betekende dat er een jongen en een meisje uit elk district zou worden gekozen om mee te doen aan de Hunger Games. Niemand wist precies wat het inhield maar Gabriël had er geen goed gevoel over. Heel veel mensen waren zelfs enthousiast over deze Games. Maar waarom kinderen tussen de 12 en 18 jaar? Behoorlijk specifieke leeftijd vond hij. Gabe zuchtte diep en zijn moeder kwam de kamer ingelopen met een bezorgde blik op haar gezicht "Nerveus?" vroeg ze. Gabriël haalde zijn schouders op "Waar zou ik Nerveus voor moeten zijn. De kans dat ik word gekozen is behoorlijk klein gezien iedereen tussen de 12 en 18 jaar kans maakt om gekozen te worden. Daarbij moeder, weten we niet eens wat deze Games inhouden... wat er gaat gebeuren of wat dan ook." zei hij langzaam terwijl hij zich naar zijn moeder draaide "Nou, ik vind dat je er knap uitziet." ze glimlachte zoals een moeder dat deed en Gabe glimlachte flauw terug. Hij wist niet wat hij van dit alles moest maken maar hij hoopte dat het niet al te vreselijk werd, maar als het iets van het Capitool was...dan kon het vast niet veel goeds betekenen.

Kate Stewart
Kate haar ouders waren eigenaars van een hele grote kudde runderen, doordat ze de oudste was van zes kinderen, moest zij en haar oudste broertje helpen bij het hoeden van de dieren. Kate hield ervan om te paard de dieren de drijven en ze was ook goed met lasso werpen, iets wat wel van pas kwam als een kalf of volwassen dier van de kudde weg raakte. Naast het hoeden van de dieren, moest ze ook helpen bij het slachten van de dieren en het reinigen van de karkassen. Met andere woorden, Kate was helemaal niet bang om haar handen vuil te maken of om iets te doden. Nog tot een uur voor ze zouden vertrekken naar het gerechtsgebouw, was Kate nog bezig geweest met het villen van een pas gedood dier. Als het niet aan haar moeder had gelegen, dan was ze nog steeds bezig geweest. Kate werd de kuip ingeduwd, waarvan het water ondertussen al ijskoud was. ''Was je eerder gekomen, was het nog warm geweest.'' hoorde ze haar moeder door de deur roepen. Zelf vond ze het niet zo erg om koud te wassen. Daar werd ze tenminste wakker en fris van. Snel waste ze zich en droogde ze zich af. Daarna trok ze haar enige jurk aan, een oranje kleurige met wat lintjes aan. Haar donkerbruine haren deed ze in een dot en in die dot stopte ze wat witte madeliefjes die ze op het weiland had geplukt. Haar ouders, broers en zussen waren allemaal, stuk voor stuk nerveus. Maar Kate bleef er heel koelbloedig bij. Niets of niemand wist wat die spelen in zouden houden, maar omdat het vlak na de oorlog gebeurde en men het op tieners had gemunt, was dat op zich niet zo'n heel goed teken. Kate besloot er zich geen druk over te maken en trok haar witte ballerina's aan. Vervolgens gleed haar blik naar de klok die boven de voordeur hing. ''Laten we maar naar het gerechtsgebouw gaan, anders gaan die vredebewakers vast nog komen de deur inbeuken en ons meesleuren.'' zei ze. Ze keek naar haar oudste broer en iets jongere zusje, hen drie waren de enige die in aanmerking kwamen voor de hongerspelen. De rest zou aan de zijlijn toekijken en hopen dat hun drie niet getrokken zouden worden. Uiteindelijk werd bij iedereen de moed bijeengeschraapt en het was vader die als eerste de deur open deed en naar buiten ging, de rest volgde stilzwijgend. Elk druk bezig met z'n eigen gedachten.

Noss Smith - District 12
De Hunger Games... De naam wervelde al uren lang door zijn hoofd. Vader
had hem er over verteld, gisteravond. Hij had er zelf naar gevraagd, aangezien het
een roddel was uit de mijnen. Daar voelde hij zich altijd thuis. Vreemd, want het
stonk er naar zweet en stof, maar daar, op zijn eigen donkere plekje, voelde hij
zich thuis. Dan was er niemand om mee te praten, niemand te zien. Hij was
helemaal alleen, in zijn hoofd dan. Nu voelde hij zijn kleinere broertje Pat aan
zijn shirt trekken. Oh ja, hij was thuis. 'Noss! Noss! Ga jij... naar de Hunger
Games?' jubelde hij opgewonden. Het was niet dat Pat hem zo graag dood wou,
hij wist gewoon nog niet wat de Hunger Games inhield. Beter zo. Noss haalde
het kleine handje van zijn schouder af en mompelde: 'Alle jongeren van 12
tot 18 moeten meedoen. Over 2 uur precies verwachten ze mij op het
plein. En jullie moeten toekijken hoe ik...' Ineens stond zijn vader voor
hem. 'Noss, dat hoeft Pat niet te weten!' Hij klonk streng, maar zijn ogen
stonden vol angst en medelijden. Hij had een erg slecht gevoel over The Hunger Games...

Gabriël Cooper

Gabriël liep samen met zijn moeder richting het gerechtsgebouw waar de reaping zou plaatsvinden. Het was al behoorlijk druk en iedereen stond nerveus om zich heen te kijken niet wetende wat er precies zou gaan gebeuren. Gabe zocht naar zijn vrienden die ergens vooraan bleken te staan, dat is enthousiast... Gabe nam afscheid van zijn moeder die bij de andere mensen ging staan die of te jong of te oud waren om deel te mogen nemen. Nu wist hij niet of je blij of teleurgesteld moest zijn als je niet in de leeftijdscategorie viel. Hij zelf had liever gehad dat hij hier helemaal niet had hoeven staan. Hij liep naar zijn vrienden toe en tikte hen aan "Nou hier zijn we dan." mompelde hij terwijl hij naar de deur van het gerechtsgebouw keek waar op elk moment iemand van het capitool naar buiten zou kunnen komen lopen. Hij hoopte niet dat het al te lang zou duren, hij had weinig geduld en werd snel onrustig als iets niet snel genoeg ging naar zijn mening. "Ik hoop dat het niet iets vreselijks is." mompelde een van zijn vrienden zacht en Gabriël trok een wenkbrauw op "Geloof je het zelf? Dit is allemaal opgezet door het Capitool je kan erop wedden dat het is vreselijks word." na die opmerking viel de rest die om hen heen stonden stil en keken hem aan en hij haalde onverschillig zijn schouders op "Het is toch zo? Dat jullie nu allemaal de zinloze hoop hebben dat het iets leuks word kan ik niets aan doen maar ik blijf graag realistisch."

Noss Smith - District 12
Het was druk op het plein. Een enorme mensenmassa dromde rondom
een podium dat was opgezet, en vanaf de daken gluurden insectachtige camera's
mee. Noss voelde zichzelf bijna beven bij het zien van zo veel mensen. Hij hield
niet van drukte, en al helemaal niet met een camera op achterhoofd. Ergens ver
van hen vandaan zag hij vredesbewaarders staan, met een knuppel in hun hand.
Wat verwachtte ze dat er zou gebeuren? Noss slikte even en stapte toen dichterbij,
terwijl hij zijn vader vragend en smekend aankeek. Waarom konden ze hem gewoon
niet thuis houden? Toen golfde er een groep mensen tussen hem en zijn vader in
en waren ze voor nu even gescheiden. Toch voelde Noss ultieme eenzaamheid.

'Wat is je naam?' snauwde de vrouw achter het tafeltje voor de vierde keer.
Noss staarde langs haar heen, naar het podium, waar het hoofd van de vredesbewaarders
stond. Hij... hij had zijn moeder en grotere broer vermoord! Hij had het met zijn eigen
ogen gezien. Zijn moeder en broeder werkte als jagers in de bossen. Al zolang als Noss
leefde zorgde zij voor het vlees. Maar... op een dag had het hoofd hen gegrepen. Jagen
buiten de hekken van District 12 was erg illegaal, maar een gat dat zijn broer had gemaakt
nodigde vrijwel iedere behendige (en hongerige) persoon uit om te gaan jagen. Op die
ene dag, ergens in mei, kwamen zijn moeder en broer Gáno thuis met kalkoen. Wilde,
maar dikke kalkoen. Hij, zijn vader en baby Pat zaten op de veranda van hun hutje.
Het hoofd was er binnen een ogenblik. Hij snauwde hen vals toe hoe ze eraan kwamen.
Ze moesten het afgeven. Noss' moeder weigerde, maar zijn broeder wilde het oplossen.
Te laat. Het hoofd greep zijn moeder beet en sleepte haar mee. Noss had geschreeuwd
en gehuild, maar zijn vader en broer hielden hem tegen. Zijn moeder zou gedood zijn.
Twee dagen later ging Gáno er achter aan. Noss had hem gezien, en zag hem daarna sterven.
Doodgeschoten. Sindsdien was hij altijd stil. Stil, bang, maar diep van binnen o zo kwaad.

'Ik heet Noss Smith, oké?' snauwde hij bitter terug. Achter hem grinnikte de andere jongens.
In de rij naast hem keken de meisjes hem met een rare blik aan. Maar eentje lachte. Latin Everdeen.
Ze was altijd het stoerste, vrolijkste en mooiste meisje van de klas geweest. Zij en haar vader gingen
vroeger net als zijn broer en moeder het bos in om te jagen. Maar dat deden ze niet meer sinds hun dood
van twee jaar geleden. 'Niet zo fel, ventje. Het Capitool houdt niet van brutale monden,' antwoordde
de vrouw met een grijns. Ze greep zijn pols beet en draaide zijn hand om. Een felle prik. Noss voelde zijn bloed
stromen, maar hij drukte zijn kaken op elkaar. Een vinger bloedde. De vrouw drukte het op het lege vakje naast
zijn naam. Toen duwde ze verassend krachtig opzij en begon ze tegen de persoon achter hem op haar dode gemak te mopperen.

Kate Stewart
Het was een half uur wandelen van hun huis tot aan het gerechtsgebouw. Normaal gingen ze te paard als ze naar het centrum van het district moesten, maar om de een of andere reden leek het hen alleen een goed idee om gewoon te lopen. Terwijl ze liepen, zagen ze meer en meer mensen in de richting van het centrum lopen en hoe dichter ze bij het plein kwamen, hoe meer vredebewakers er in beeld verschenen. Dit vertelde niet veel goeds wist Kate.

Eenmaal aangekomen bij het plein, werden de tieners gesplitst van degene die niet mee mochten doen met de Games. Dus ging ze alleen verder met haar broer Andrew en zus Elsa. Niet veel later werden de jongens van de meisjes gesplitst en kwamen ze bij verschillende rijen terecht. Kate en Elsa gingen aan een rij aanschuiven en later bleek die uit te komen bij een tafel. Aan die tafel zaten mensen gekleed in het wit en ze leken de namen te verzamelen. ''Naam'' hoorde ze hen zeggen en daarna ''Hand". Kate was nieuwsgierig naar waarom ze de hand nodig hadden en zag bij het meisje voor hen, dat ze bloed verzamelden van alle tieners. "Waar is dat bloed voor nodig?'' vroeg ze. ''Bloed bedriegt nooit'' kreeg ze als antwoord. ''Naam.'' zei de vrouw toen. Het duurde een paar tellen voor Kate door had dat de vrouw haar naam nodig had. ''Kate Margaret Stewart'' zei ze en keek toe hoe de vrouw met zwarte haren in een dot, haar naam opschreef. Daarna vroeg ze Kates' hand, waar ze in prikte en het bloed naast haar naam liet vallen. Vervolgens moest ze doorlopen. Ze wilde wachten op haar zus, maar de vredesbewakers duwden haar voort met hun stokken, dus volgde ze de groep maar. Eenmaal op het plein zag ze dat de jongens en meisjes apart stonden en dat ze in rijen voor het podium moesten gaan staan. Kate ging ergens achteraan staan, op die manier kon ze de toekomende meisjes goed in de gaten houden. Van zodra ze haar zus Elsa zag, greep ze haar bij de hand en nam haar mee wat verder naar voor. Elsa was 13, haar broer Andrew 12. De twee meiden hadden elkaars hand vast genomen en Kate keek rond om te zien of ze anderen herkende. Maar omdat ze al niet meer naar school ging sinds haar 12de kende ze daar niemand meer van. Wat verderop zag ze Elise staan, de dochter van de bakker. Ze ruilden geregeld een sappig stuk biefstuk voor een vers gebakken brood uit de oven. Onder de jongens zag ze haar broer staan tussen zijn klasgenoten en ze meende ook James te herkennen. James was een jaar ouder dan zijzelf en ze had ooit een paard van hem gekregen in ruil voor vlees voor een maand voor 4 personen. Op dat moment had dat veel geleken, maar dat paard had ze nog steeds en was ontzettend goed. Kate keek rond en probeerde in te schatten of ze opgewekt, angstig, nerveus of juist heel kalm moest zijn.
Na wat een uur leek te zijn, gingen de deuren van het gerechtsgebouw open en kwam de burgemeester naar buiten, gevolgd door een gedaante van het capitool. Toen ze beter keek zag ze dat het een man was die gekleed was in een afzichtelijk kostuum en hij had zijn haar geverfd in een vreemd kleur dat iets weg had van zowel blauw, groen en zelfs roze. Een rilling ging over haar lichaam, Kate begreep niet dat iemand dit mooi kon vinden.

Gwendolyn

Daar stond ze dan, voor de spiegel. Ze keek al 10 minuten naar haar eigen spiegelbeeld en het frustreerde haar nog. Het jurkje, der haren die veel te netjes waren. Het was niet zoals Gwendolyn was. Ze was meer te omschrijven als een ... jongen. Ze had altijd met de jongens gespeeld en in plaats van met poppen te spelen, bouwde ze vroeger boomhutten met de rest van de jongens uit de buurt. Ze vond het totaal niet erg om vies te worden of om wat blauwe plekken te hebben. "Kom er nou uit Gwen" haar moeder klonk gefrustreerd. Ze hield hier al weken niet meer over op. Over wat voor eer het zou zijn als ze gekozen zou worden. Echter beviel het Gwendolyn niet. Ze vertrouwde het niet. Waarom alleen tieners, wat wouden ze van hen? Haar moeder dacht blijkbaar dat hun een of andere speciale taak zouden krijgen binnen de overheid. Ze was blind, haar moeder. Blind door het feit dat er eindelijk weer een vorm van vrede was. Gwendolyn zag het totaal anders. Een gedwongen orde. En immers was alles wat gedwongen was niet goed. Het was een systeem dat in de ogen van het capitool zou werken. "Gwendolyn kom er uit!" en ze was boos, haar moeder. 'Jeez je hoeft niet zo te schreeuwen' snauwde ze dan terug terwijl ze het slot van de kleine badkamer afhaalde. Meteen trok haar moeder de deur verder open maar viel gelijk stil toen ze haar dochter zag. "Owh Gwen... je ziet er werkelijk prachtig uit" Gwendolyn stapte haar moeder voorbij. 'Ik zie er uit als een pop' mompelde ze afkeurend. "Gwen alsjeblieft... beloof me dat je , je gaat gedragen bij de reaping. Wie weet word je wel gekozen. Wat voor eer zou dat zijn! Ik wil niet dat je ons in een kwaad daglicht.." Gwendolyn liet haar moeder der zin niet afmaken. 'Vader was het hier nooit mee eens geweest' sneerde ze. Ze wou dit niet. Het liefst zou ze zich verstoppen en wachten tot het voorbij was. Wat ze ook deed, al de alarmbellen gingen continue af in haar hoofd. "Kom we moeten gaan" zei haar moeder echter nog en duwde haar dan mee de deur uit. Er was geen weg meer terug.

Wanneer ze zijn aangekomen bij het plein draaide Gwens moeder zich naar haar om. "Ik ga bij de rest van de oudere staan. Succes en.." 'Gedraag je" vulde Gwendolyn haar moeder verder aan. Tegen haar zin in volgde Gwen de rest van de tieners. Ze moest wel, het stond hier immers vol met mensen ze zou hier nooit ongezien weg kunnen komen. "Naam" was het enige wat er uit de monden kwam van de mensen achter de tafels. Ze zagen er veel te stijf uit , alsof ze hier voor waren getraind. "Naam" werd er nog eens herhaald toen Gwen nog geen antwoord had gegeven. Ze was te druk bezig met alles in zich op te nemen, dit alles was groots. Iedereen zag er op zijn of haar paasbest uit. En waarvoor? Niemand wist überhaupt waarvoor! Was ze dan de enige die dit niet vertrouwde? Die het liefst zou vluchten? 'Gwendolyn Knight' mompelde ze dan. "Hand" . 'Geef me een goeie reden waarom..' het leek wel alsof Gwendolyn de waarschuwende blik van haar moeder voelde. En toen ze naar links keek was dit dan ook aan de orde. Tandenknarsend stak ze haar hand dan uit, en voordat ze het wist was er bloed van haar afgenomen. "Waar was dat nou weer goed voor?!" echter werd haar vraag niet beantwoord en werd ze naar de rest van de geregistreerde tieners geduwd. Nu zou het allemaal beginnen.

Alice claire warren-district 11

Langzaam volgde Alice de rest van het district door de velden terug naar het grote plein. Daar aangekomen moest ze langs de bewakers die naar haar naam vroegen. " Alice claire warren" zeg ik stilletjes en wanneer de bewaker om haar hand vraagt wil ze deze geven. Echter voor ze hier de kans voor kreeg pakte de vrouw haar hand al vast, prikte er in en liet wat bloed naast haar naam op het papiertje vallen. "waar is.." wil ze haar vragen maar ze wuift haar al weg, "doorlopen! volgende"
Wat verbaasd loopt alice door en ziet dat de jongens en de meiden gesplitst staan van elkaar. Wat zou hier de bedoeling van zijn? Ze keek achter zich en zocht met haar ogen de menigte af naar haar moeder. Wanneer ze haar zag zwaaide ze even en richtte zich toen weer op het grote podium waar eerst de burgemeester van district 11 opkwam lopen..gevolgt door...ja door wat? het was iemand van het capitool, maar ze had echt de meest lelijke kleding ooit aan en stilletjes moest ik erom lachen.