Lord of the rings: de derde era

De derde era is aangebroken, bijna alle elfen hebben midden aarde verlaten.
Sommige van het reisgenootschap zijn gelukkig getrouwd, andere zijn nog altijd alleen.
Tien jaar is er verstreken sinds Sauron verslagen werd, sinds Frodo de ring in het vuur gooiden.
Echter was er een scenario waar de reisgenoten nooit rekening mee hadden gehouden. De duistere heer Sauron had een nakomeling: Ainur.
Ainur is de zoon van Sauron en de elf Eriandia. Eriandia was tegen haar wil gedwongen door Sauron om zijn kind te krijgen, direct na de bevalling is ze vermoord en is Ainur naar Dol Güldur gebracht. Daar is hij getraind en opgevoed als de opvolger van Sauron.
Ainur verschijnt op een avond vermomt als een bedelaar voor Aragorn. Hij vertelt dat de tijd van rust en vrede voorbij is. Dat hij klaar is om de macht te grijpen en klaar is om midden aarde over te nemen. Eerst denkt Aragorn dat het om een zeer gestoord persoon gaat, maar als Ainur verdwijnt in vlammen in de vorm van Sauron’s oog neemt hij het toch maar serieus. Hij besluit de reisgenoten op te roepen en te vertellen wat hij gezien heeft samen moeten ze beslissen wat ze zullen doen.

Arwen en Aragorn zijn samen getrouwd en hebben 3 kinderen.

De elf Idrial dochter van heer Celeborn en vrouwe Galadriel. Kent Legolas al sinds haar jeugd en is ook al jaren verliefd op hem. Toen Legolas met het genootschap in Lorien was, na de ‘dood’ van Gandalf. Hebben ze elkaar ook over hun gevoelens vertelt en een erg leuke nacht beleeft. (A).
Daarna zijn ze elkaar weer uit het oog verloren. Maar de liefde tussen de twee is altijd gebleven.
Idrial raakte echter zwanger door die nacht, maar heeft het door de oorlog Legolas nooit kunnen vertellen. Zonder dat Legolas het weet heeft hij dus een dochtertje. Natuurlijk heeft Idrial destijds geprobeerd hem te bereiken. Door de oorlog is dat echter niet gelukt.
Ook zij word gevraagd te komen naar Minas Tirirth.  Ze neemt haar dochter mee.

Het RPG begint met dat iedereen arriveert in Minas Tirith, dit gebeurt natuurlijk afzonderlijk van elkaar of tegelijk. Wat je zelf wilt.

Regels:
Het huwelijk tussen Arwen en Aragorn mag niet verstoord worden.
Idrial en Legolas mag ook niet verstoord worden.

Idrial

Het bericht van Aragorn had ook Idrial en haar ouders in Lorien bereikt. Zo snel mogelijk had zij zichzelf en haar dochter klaargemaakt voor vertrek naar Minas Tirirth. Na een erg lange reis waren ze eindelijk gearriveerd. Idrial was zenuwachtig. Niet alleen om wat er gaande was, maar ook omdat ze de man van wie zij nu al zo lang hield weer zou weerzien. Zelfs dat was nog altijd niet de grootste rede voor haar zenuwen. Nu zou ze Legolas wel moeten vertellen over hun dochter, een keus was er niet meer en ze wilde ook dat haar dochter haar vader leerde kennen. Jaren geleden was alles vreselijk ingewikkeld geweest, ze had meerderen berichten gestuurd naar Legolas over hun dochter. Nooit had ze antwoord ontvangen, Idrial dacht dat hij gesneuveld was. Toen het nieuws haar bereikte dat de oorlog gewonnen was en Legolas nog leefde had ze het te verwarrend voor hun dochter gevonden om Legolas er toen nog bij te halen. Sowieso had ze na al die jaren ook niet meer geweten hoe ze dat in de naam van Valar nog had moeten uitleggen en moeten bewijzen dat het écht zijn dochter was. Stiekem hoopte ze ergens dat Legolas blij zou zijn en nog steeds de liefde voor haar koesterde. Ze was nu bij de vertrekken die haar en haar dochter waren toegewezen, ze hadden ieder een eigen slaap kamer maar veder dezelfde ruimtes. Daar was ze erg blij mee. "Lieverd, ik ga even rondkijken als je wilt mag je de stad ook verkennen, maar zorg dat je binnen de muren van de stad blijft en dat je niet verdwaalt."had ze nog gezegd voor ze weg ging. Idrial hield meer van haar dochter dan van wie of wat dan ook. De gene die het dan ook in ze achterlijke gestoorde hoofd haalden om ook maar één vinger uit te steken naar haar zou het niet overleven.
Ze liep over het plein bij de witte koningsboom, ze stopte abrupt met lopen toen ze zag dat Legolas er stond, haar hart sloeg een slagje over. "Ayia Legolas."zei ze toen tegen hem(hallo dus in het elfs)

Legolas

Legolas was al vroeg aangekomen in Minas Tirith. Aragon had hem en Gimli natuurlijk als eerste een bericht gestuurd en hij was dan ook direct gekomen. Hij had Gimli nog niet gezien maar die zou vast en zeker ook wel snel op komen dagen. Legolas vroeg zich echter wel af waarom Aragorn hen met spoed had laten komen, het had geklonken alsof Sauron zelf weer terug was terwijl iedereen wist dat dat onmogelijk was gezien Frodo de ring had vernietigd in de Mountain of Doom en Sauron was samen met zijn ring ten gronde gegaan. Legolas keek uit over minas Tirith. Hij stond bij de Koningsboom die sinds Aragorn koning was geworden weer in volle glorie bloeide. Legolas had zijn armen over elkaar geslagen, zijn boog hing op zijn rug met de koker met pijlen die hij standaard bij zich had en zijn twee elven zwaarden zaten veilig in zijn riem klaar om met een beweging gepakt te worden en een vijand te doorklieven. Hoewel hij geen zin had in nog een oorlog leek het hem wel weer geweldig om wedstrijdjes met Gimli te houden over wie de meeste vijanden had vermoord. Ineens hoorde Legolas zijn naam en hij draaide zich om waarna hij als versteend bleef staan en haar alleen maar aanstaarde. Idrial, zijn vroegere 'liefde' stond voor hem. Dochter van Lady Galadriel, die hij uit het oog was verloren door de oorlog met Mordor. Legolas was normaal gesproken niet snel sprakeloos, iets wat hij wellicht van Gimli had overgenomen maar nu dus wel. Toen hij zijn spraakvermogen weer had hervonden was het enige wat hij kon uitbrengen haar naam. "Idrial." hij was serieus verbaasd tot hij ineens zich afvroeg waarom ze in Minas Tirith was "Wat doe je hier?"

Haleth

De laatste paar kilometers van de reis naar Minas Tirith waren zwaar geweest. Haleth kon merken dat ze vermoeid was en dat haar paard ook genoeg had van het reizen. Haleth was al een paar dagen onderweg. Haleth was helemaal in het Noord-Westen toen ze het bericht van Aragorn kreeg. Ze had hem al jaren niet meer gesproken, niet meer naar zijn kroning in Minas Thirith. Haleth was benieuwd hoe het met iedereen ging. Eigenlijk had ze na de kroning van Aragorn met niemand meer contact gehad. Haleth was na de kroning meteen Noordwaarts vertrokken. Ze had gehoord dat haar zus ook zou komen. Ook haar had Haleth de afgelopen tijd amper gezien. De band met haar zus was niet perfect. Waarschijnlijk verschilde ze teveel met elkaar. Haleth trok aan de teugels van haar paard toen ze door de poort van Minas Tirith reed. Haar paard hinnikte zachtjes. Haleth en haar schimmel trokken de aandacht van de mensen die door de straten van de stad heen liepen. Waarschijnlijk zagen ze niet vaak een elf uit Lorien. Ook viel Haleth op door haar lichte, bijna witte blonde haar. Het was lang, zoals bijna ieder haar van een elf. Haar kleding was ook wit, niet meer zo wit als toen ze vertrok, maar alsnog was haar kleding lichter van kleur dan van de meeste mensene hier. Haleth galoppeerde met haar paard naar boven, waar de witte boom van de koning stond. Toen ze boven aankwam sprong ze van haar paard af en nam haar paard aan de teugels mee naar een groepje wat ze bij de boom zag staan. Haleth had een klein glimlachje op haar gezicht en ze zag dat Legolas en Idrial er al waren. "Een goededag." zei Haleth beleefd. Ze kende de andere vrouwelijke elf die erbij stond niet, maar Legolas natuurlijk wel. Hij was erg bekend in Middle Earth en zeker onder de elfen.

Imiryade

Imiryade had haar moeder raar aangekeken toen ze als het ware gedumpt werd in de stad. "Whatever." had Imiryade nog gemompeld en was toen weggelopen. Imiryade was nog nooit in Minas Tirith geweest en ze keek haar ogen uit, ondanks dat ze een beetje raar aangestaard werd door de andere kinderen van haar leeftijd. Waarschijnlijk zagen zij niet vaak een elf. Imiryade had haar handen in haar zakken gestoken en keek boos naar iedereen die haar aanstaarde. Konden die mensen niet iets anders gaan doen? De blik op Imiryade's gezicht was als des doods. Haar moeder had haar hierheen meegesleept, terwijl ze liever bij haar opa en oma was gebleven. Daar kon ze tenminste doen was ze wilde, zoals pijl en boog schieten. Imiryade had geen idee wat ze hier moest doen. Het was er allemaal zo vies en alles was van steen. Er waren bijna geen planten te bekennen. Imiryade was eigenlijk nog nooit buiten het elfenbos geweest waar ze was opgegroeid en ze had er ook niet de behoefte aan. Voor haar was het perfect en kon ze er doen wat ze wilde. Ze kreeg vechtlessen van de beste elfensoldaten en ze had de beste wapens tot haar beschikking. Van haar moeder had Imiryade alleen maar haar kleine boog mee mogen nemen en maar enkele pijlen. Stiekem had Imiryade nog een klein mes in haar laars gestopt. Ze had geen idee waar ze nu heen liep. Links en rechts stonden wat marktkraampjes met groente, fruit en stenen potten en pannen. Imiryade liep er langs en vond de groentes er vreemd uitzien. Ze had die nog nooit bij haar thuis gezien en ze vroeg zich af wat het allemaal waren.

Aragorn
Aragorn staarde voor zich uit, zijn gedachten nog steeds bij hetgeen wat gebeurd was. Hij zag nog steeds voor zich hoe de persoon hem gedreigd had Midden Aarde over te nemen, en ondanks dat Aragorn hem ook had kunnen laten opsluiten, had hij staan kijken en staan luisteren naar de persoon. Hij had het natuurlijk niet geloofd wat er gezegd werd, men zou eens moeten weten hoeveel gestoorde wezens er rondliepen, maar toen hij verdwenen was met het al te bekende oog van Sauron, wist hij dat het menens was. Zijn volgende strategische zet was geweest om de reisgenoten op te roepen, waaronder bekenden. Hij moest de slechte kant, zoals hij het maar even noemde, ver voor zijn, dan was de kans groter om te winnen. ''Ik weet het niet.'' Sprak hij kalm tegen zichzelf, toen hij naar buiten keek. Hij zag de Koningsboom en de personen die erbij waren, waaronder Legolas. Aragorn sloot even zijn ogen, hij zou naar buiten gaan als iedereen er zou zijn. Hij had geen zin in een gezellig gesprek, hij wist wat hij te zeggen had en zou dat doen wanneer iedereen er zou zijn.

Arwen

Nooit had Arwen verwacht dat nu haar kinderen ouder waren ze juist meer werk aan haar kinderen zou hebben. Arwen had altijd gedacht dat zodra haar kinderen niet meer klein waren ze iets meer rust zou krijgen, maar per dag leek het erger te worden. Ze hield zielsveel van haar kinderen, maar soms werd ze er moe van. Een emotie die ze alleen maar kon voelen omdat ze voor Aragorn haar onsterfelijkheid had opgegeven. Iets waar ze tot de dag van vandaag nog altijd geen spijt van had. Ze hield ontzettend veel van haar man, en het was het dan ook absoluut waard geweest. Ze liep door de zaal heen en zag Aragorn naar buiten kijken. Ze liep rustig op haar man af, nog altijd geluidloos als een echte elf, dat was ze niet kwijt geraakt. Ze ging naast hem staan en pakte voorzichtig met liefde zijn hand vast. "De tweeling was weer eens verwikkeld in hun vele ruzies."Glimlachte ze naar haar man als uitleg waarom ze zo laat was. "Ik zie dat Legolas, Idrial en Haleth al gearriveerd zijn. De rest zal vanzelf snel genoeg komen." ze drukte een kus op zijn wang. "Dit is een tegenslag die weer overwonnen zal worden, ik heb mijn vader ook een bericht gestuurd. Hij zal waarschijnlijk terug keren naar midden aarde om ons bij te staan." haar vader was naar de onsterfelijke landen gegaan net als bijna iedere andere elf. Er waren er nog maar weinig in midden aarde. "Weet je al wat je gaat zeggen en hoe? Sommige van hun zijn erg koppig en zullen lastig te overtuigen zijn dat ook zonder de ring het kwaad nog steeds huis houd in midden aarde."sprak ze rustig en kalm.

Idrial

Een glimlach verscheen op haar lippen toen ze zag hoe verbaast Legolas was dat zij hier was, en haar hart sloeg een slagje over. Ze wist dat ze hem zo snel mogelijk over Imiryade moest vertellen, maar ze wist ook dat dat geen gemakkelijk gesprek zou worden. Echter wist Idrial ook maar al te goed dat als ze niets zou zeggen nu het des te moeilijker zou het worden. Idrial wilde het zo snel mogelijk vertellen, maar dat kon beter als ze Aragorn gesproken hadden. "Haladir is er ook."glimlachte ze toen. "Ik vertegenwoordig mijn elfen volk in midden aarde sinds mijn moeder vrouw Galadriel naar de onsterfelijke landen is vertrokken met mijn vader en Haladir is kapitein van mijn leger dus het leek mij goed als hij ook erbij was."zei ze toen vriendelijk tegen hem. Idrial zag hoe Haleth de dochter van Haladir kwam aanlopen, nu kon ze zeker niets meer over Imiryade zeggen. "Kan ik jou straks even alleen spreken?"vroeg ze toen, ze liet niet merken waar het over ging, niet dat Legolas dat ook maar kon weten maar ze liet wel merken dat het belangrijk was. Ze keek hem met een glimlach aan. "Ayia Haleth."begroeten ze toen Haleth en ze glimlachte vriendelijk. Idrial was altijd vriendelijk tegen iedereen tot je haar boos maakte. Ze was sinds ze haar moeder als min of meer koningin in Lorien moest vertegenwoordigen steeds beter geworden in het verbergen van haar emoties. Ze liet dan ook niet blijken dat het nu voelde of ze een baksteen in haar maag had zitten ze moest het Legolas straks echt gaan vertellen en dat maakte het steeds moeilijker en moeilijker. "Ik hoef aan jou natuurlijk niet te vragen wat je hier doet."glimlachte ze naar Legolas, en Idrial ging er al vanuit dat Haleth met haar vader mee was gekomen. "De stad is werkelijk prachtig."merkte ze toen op, dit was een van de weinige plekken waar ze nooit was geweest. Ze was sowieso sinds haar zwangerschap weinig Lorien uit geweest. "Hoe gaat het veder?"vroeg ze toen vriendelijk. Haar hart ging sneller en sneller.

Aragorn
Ondanks dat Arwen geluidloos was, schrok hij niet toen ze zijn hand vastpakte. Hij glimlachte eveneens toen Arwen iets zei over de tweeling. ''Wanneer zijn ze het niet?'' Was zijn reactie. Hij wist dat het goed zou komen en dat dit normaal was. Hij knikte even toen ze zei dat Legolas, Idrial en Haleth er waren. ''De rest zal zo wel arriveren inderdaad. '' Hij had niet het gevoel dat sommigen niet zouden komen opdagen, hij werd vaak met respect gezien, terwijl hij zich nooit hoger voelde dan de anderen, ook al was hij koning. Hij had veel dingen meegemaakt, maar dat hadden ook anderen die hier waren, zoals Legolas. Aragorn sloot even zijn ogen toen hij de vraag hoorde, die hij sowieso verwacht had. ''Ik zal ze zeggen, dat Midden Aarde gevaar dreigt, meer dan ooit. Dat we niet weten wie onze vijand is en dat we hem voor moeten zijn.'' Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en opende zijn ogen. ''Ik zal doen wat nodig is om ze over te halen. Alleen dan kunnen wij winnen en zal Midden Aarde weer zijn zoals het was. Hij plantte een kus op haar wang. ''Ik houd van je Arwen.''

Eldarion liep door Minas Tirith heen. Met al die oude vrienden van zijn vader die langs kwamen had hij weinig zin om in de buurt te zijn. Hij wist dat het behoorlijk belangrijk was dat iedereen kwam en hij had alle verhalen meerdere malen gehoord toen hij jonger was, nu ook nog steeds maar nu luisterde hij maar met een half oor omdat hij al die verhalen kon dromen. En ja hij moest zijn hoofd laten zien wanneer iedereen er was en wanneer zijn vader de Koning zou beginnen met iedereen verwelkomen en de situatie zou gaan uitleggen maar dat betekende niet dat hij zich moest gaan vervelen binnen en moest gaan zitten wachten tot iedereen eindelijk was op komen dagen wat nog lang kon duren. Sommige van de vrienden van Aragorn kwamen van de andere kant van Midden Aarde. Hij moest haastig een stap opzij zetten toen een stel kinderen ineens voorbij kwamen rennen en hem bijna omver liepen, de laatste die voorbij rende, botste tegen hem op. Het jochie viel op zijn reet maar Eldarion bleef vast staan en had geen centimeter bewogen. Zijn hand gleed op zijn zwaard en hij keek het jochie met een opgetrokken wenkbrauw aan. Het jochie merkte ineens wie hij was, boog, bood zijn excuses aan en rende er als een gek vandoor alsof hij met de zweep werd opgejaagd. Het gaf Eldarion een moment van voldoening. Maar hij verveelde zich al snel weer. Ineens viel zijn oog op een blond, erg blond, meisje, met elvenoren en een beetje een verloren maar toch ook geïrriteerde blik op haar gezicht. Hij liep naar haar toe en glimlachte zijn charmanste glimlach "Een goedendag Juffrouw, kan ik u ergens mee van dienst zijn? Het ziet ernaar uit dat je niet hier vandaan komt." duh.

Legolas was nog altijd verbaasd dat Idrial na al die jaren ineens weer voor hem stond niet dat hij er iets op tegen had maar het was vreemd om haar na al die tijd te zien. Ze was uiteraard, niets veranderd al leek ze wat volwassener te zijn geworden in de manier waarop ze zichzelf hield en waarop ze sprak. "Aragorn heeft iedereen die hij maar kon bedenken naar Minas Tirith gehaald dus het is behoorlijk ernstig wat er aan de hand is." merkte hij toen maar op bij gebrek aan iets slims om te zeggen. Hij fronste toen Idrial vroeg of ze hem later even kon spreken en hij vroeg zich direct af waarom ze hem persee alleen wilde spreken. Oke hij wilde ook wel even alleen met haar praten ze hadden elkaar al ruim 17 jaar niet meer gezien en hoewel dat niet erg lang was voor een elf leek het alsof het eeuwen geleden was. Legolas keek naar Haleth en knikte even vriendelijk "Haleth." zei hij bij wijze van begroeting. Legolas was sowieso al niet erg van veel woorden...tenzij Gimli er was maar die had hij nog niet gezien. legolas had contact gehouden met Gimli en Aragorn uiteraard maar door omstandigheden en doordat hij ook heer van de Demsterwold was geworden toen zijn vader ook was vertrokken naar de onsterfelijke landen hadden plichten de overhand genomen en was het contact tussen het genootschap wat verwaterd. En het was helaas onder spoed en dreiging dat ze elkaar zouden weerzien. "Het gaat prima. Hoe is het met jou? Lang geleden dat we elkaar hebben gezien." en hij herinnerde zich de laatste keer dat hij haar zag maar al te goed.

Lol, die gif van Legolas XD

Imiryade
Imiryade had een beetje hersendood naar al die vreemde dingen hier in Minas Tirith gestaard. Wat waren het in vredesnaam? En ging je er niet dood van als je het at? Imiryade liep met een opgetrokken wenkbrauw veder. Het zal wel. Ze was al heel snel tot de conclusie gekomen dat die mensen die hier leefde, maar raar waren. Imiryade liep wat veder, maar nog steeds nog met haar blik gericht op de verschillende kraampjes waar ze langs liep. Imiryade vroeg zich af waarom haar moeder eigenlijk hierheen had moeten komen. Ze had het aan haar gevraagd, maar haar moeder had geantwoord dat ze het zelf ook niet wist. Imiryade vond het raar. Waarschijnlijk wou haar moeder het gewoon niet aan haar vertellen en dat irriteerde Imiryade. Ze was oud genoeg om zelf te beslissen wat ze wou horen en wat niet en dat hoefde haar moeder dus niet voor haar te doen. Imiryade hoorde wat kabaal van kinderen en keek geïrriteerd om. Bij haar in het bos had je daar nooit last van. Elfen kinderen waren nooit zo druk en werden goed onder de duim gehouden door haar/zijn ouders. Imiryade zag hoe een jongetje tegen een iemand opliep. Imiryade schatte de jongen van haar leeftijd, maar wist het niet zeker. Met mensen wist je het nooit zeker, dacht Imiryade meteen. Ze liep door en wou om iemand heen lopen toen ze merkte dat er iemand voor haar ging staan. Imiryade had niet door dat het die jongen van zonet was. Ze keek op. Wat moest hij van haar. Ze trok haar wenkbrauw op. Goh, het was overduidelijk dat ze hier niet vandaan kwam. Moest hij het perse benadrukken? "Ik kom inderdaad niet van hier nee. Maar volgens mij heb je prima ogen die dat zelf ook wel kunnen zien." zei Imiryade droog. "En nee, ik heb uw diensten niet nodig."

Eldarion grijnsde even breed om haar grote mond en hij sloeg zijn armen over elkaar "Feisty, I like that." oke hij moest toegeven misschien zou zijn arrogante ik ben de kroonprins attitude bij deze elf niet werken maar dat betekende niet dat hij het niet kon proberen. Diep van binnen was hij eigenlijk een hele aardige lieve jongen...als hij daar zin in had. En hij had geen zin om de mensen van Minas Tirith dat te laten zien, naar zijn idee was het een teken van zwakte als je moon eyes naar iemand ging maken. Hij kon echter wel hoffelijk zijn "Je ziet er een beetje verloren uit. Ben je nog nooit onder de mensen geweest?" vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. De meeste Elfen wisten van alles vooral van mensen, al waren ze zelf nog nooit onder de mensen geweest ze wisten meer dan genoeg "Ik ben Eldarion trouwens, Kroonprins van Gondor. Mijn vader heeft iedereen gevraagd hierheen te komen. Ik wil je best begeleiden naar de troonzaal ? Daar zal mijn vader straks alles uitleggen tegen het genootschap." Eldarion vroeg zich af of deze jonge elf wel wist wat het genootschap was.. niet dat het veel uitmaakte dan hadden ze wat om over te praten als ze naar boven liepen richting het 'paleis'. "Waar zijn je ouders eigenlijk? Ik neem aan dat je hier niet in je eentje naartoe bent gekomen." scherp opgemerkt.

Imiryade

Imiryade was eigenlijk gewoon van plan geweest om door te lopen. Deze mens werkte op haar zenuwen en ze had geen zin om nu al gestrest te raken terwijl ze hier nog niet eens een dag was. Hoe bedoel je een belediging? Imiryade vond het niet echt een compliment toen de jongen zei dat ze er verloren uit zag. "Ik zie er niet verloren uit. Ik weet prima waar ik ben." zei Imiryade met een geïrriteerde ondertoon. Ze durfde hem niet te vertellen dat ze inderdaad nog nooit onder mensen was geweest. Wat zou hij dan wel niet van haar moeten denken? Toen Imiryade hoorde wie de jongen eigenlijk was, schrok ze wel een beetje. Wat deed de kroonprins dan wel helemaal zo alleen hier? Zonder bewakers om zich heen? En wat dacht hij wel niet van haar? Imiryade's houding was alles behalve beleefd tegenover hem geweest. Imiryade maakte daarom een kleine buiging naar de kroonprins en durfde hem niet erg goed meer aan te kijken. "Ik zou het fijn vinden als u mij zou willen begeleiden naar de troonzaal, hoogheid." zei Imiryade beleefd tegen Eldarion. "Ik ben hier enkel met mijn moeder gekomen. Ze ging geloof ik opzoek naar uw vader." zei Imiryade. Het was dat hij kroonprins was, anders had ze gezegd dat ze zelfstandig genoeg was om hier alleen te komen en haar moeder daar niet voor nodig zou hebben.

Eldarion trok een wenkbrauw op toen ze ineens een kleine buiging voor hem maakte en ineens heel beleefd praatte. Hij nam het haar niet kwalijk dat ze niet door had gedacht wie hij was, hij had niet bepaald zijn mooie Gondor kleding aan. "Het is niet nodig om zo neerbuigend te doen. Noem me maar gewoon Eldarion. Iedereen hier in Gondor noemt me al hoogheid of prins, of hotstuff." die laatste was een geintje en hij hoopte dat ze het doorhad. Hij bood haar zijn arm aan zodat ze haar eigen hand erop kon leggen en ze samen naar boven konden lopen. Hij wist niet precies wie er al waren aangekomen maar dat maakte hem nu niet eens meer uit. Hij was allang blij dat het niet allemaal van die oudere elfen waren of dwergen of hobbits die hij hier ook rond had zien lopen. Hij had Merry en Pippin vrijwel direct herkend. "Dus, waar kom je precies vandaan? Ik weet dat het overgrootte deel van de elfen zijn vertrokken naar de onsterfelijke landen." Eldarion wilde het gesprek op gang houden. hij hield niet van lange stiltes, het gebeurde vaak dat mensen met wie hij omging op hun woorden lette en niet altijd even eerlijk waren en altijd maar zeiden wat ze dachten dat hij wilde horen. Het zou verfrissend zijn om eens met iemand om te gaan die niet de hele tijd op diens tenen om hem heen liep.

Idrial

Idrial kon het gewoon niet laten om te grijnzen bij de gedachte aan de laatste keer dat ze elkaar zagen, dat was een erg lange en erg leuke en erhm...erg heten nacht geweest. Een nacht die Idrial maar al te graag opnieuw wou beleven gezien Legolas erg goed was in wat hij had gedaan die nacht. "Wanneer er tijd is kunnen we dan even praten met ze tweetjes. Ik weet niet of het nog lang duurt voordat Aragorn begint anders kan het zo wel."Glimlachte ze. Ze schrok even van de vraag hoe het met haar ging, ze kon moeilijk zeggen dat ze het de afgelopen jaren erg druk had gehad met moeder zijn van zijn dochter dus moest ze daar subtiel om heen zien te praten. "Het waren een aantal drukken jaren."Besloot ze toen maar te zeggen. "Maar niets wat ik niet over zou willen doen."zei ze toen naar waarheid en ze meende het. "Buiten dat is het best ook wel zwaar om min of meer de koningin te zijn van Lorien, maar jij moet het zelfde hebben nu je vader ook naar de landen is."Glimlachte ze. "Ik hoorde van mijn moeder dat zelfs heer Elrond erbij is gehaald dus ja het zal vrij ernstig zijn."zei ze toen, ze voelde weer hoe de vlinders door haar heen vlogen, ze was nog altijd net zo verliefd op hem als dat ze altijd al was op hem, iets wat blijkbaar nooit zou veranderen. Idrial had wel altijd eerlijk aan Imiryade vertelt wie haar vader was en dat als ze contact wilde en dat mogelijk was het altijd mocht. Idrial had dat nooit tegen gehouden, maar het was al voor Idrial onmogelijk geweest om Legolas te bereiken, dus ze verwachten ook niet heel erg dat haar dochter dat wel zou zijn gelukt. Ze wilde het hem zo snel mogelijk vertellen, ze was zo nerveus als maar kon ervoor.

Imiryade

Thank god zei Eldarion dat ze niet neerbuigend hoefde te doen. Imiryade had namelijk ook geen zin om dat de hele dag te doen. Ze wist dat haar moeder wel van haar verwachte dat ze dat straks tegen iedereen zou doen die haar moeder hier kende. Imiryade wist dat haar het altijd belangrijk vond dat Imiryade zich correct tegen andere gedroeg. Ze wist wel dat dat ook wel belangrijk was, alleen had ze er niet altijd zin in. Imiryade trok even een wenkbrauw op. "Hotstuff? Really?" zei ze droog maar ze kon een glimlach niet onderdrukken. Imiryade pakte de arm van Eldarion vast en volgde hem waar hij heen liep. Ze had geen idee hoe deze stad in elkaar zat en ze vond het er wat haar betreft ook weel te grauw uitzien. Imiryade was natuurlijk een gigantisch bos gewend waar iedereen de ruimte had. "Ik kom uit Lothlórien. Mijn moeder heeft het daar voor het zeggen sinds mijn grootmoeder en grootvader naar de onsterfelijke landen zijn gegaan. Er zijn niet veel oude elfen meer in Lothlórien. De meeste zijn naar de onsterfelijke landen gegaan na het einde van de oorlog van Sauron. Ze vonden dat hun taak er in Midden Aarde opzat." vertelde Imiryade. Ze had vaak nagedacht over de onsterfelijke landen. Ze vroeg zich af hoe de onsterfelijke landen eruit zagen en hoe het daar was. Imiryade keek op naar Eldarion. "En ik neem aan dat jij van hier komt." zei ze droogjes. Duh, hij was de kroonprins. "Heb je ook andere delen van Midden Aarde gezien?" vroeg Imiryade toen. Ze was altijd reuze benieuwd naar hoe het er in Midden Aarde allemaal uitzag. Imiryade kende alleen Lothlórien en daar hield het wel bij op.

Eldarion grinnikte even vrolijk toen Imiryade vertelde waar ze vandaan kwam en dat het meeste van haar volk naar de onsterfelijke landen was vertrokken. Natuurlijk wist Eldarion dat gezien zijn moeder een elf was die haar onsterfelijkheid had opgegeven om samen met zijn vader te kunnen blijven. Eldarion leidde Imiryade door de mooiere delen van de stad, een beetje de toeristische route zeg maar. "ik kom inderdaad van hier, hoe raad je het zo?" vroeg hij lachend. "Ik heb wel wat delen van Midden Aarde gezien, Rohan bijvoorbeeld. Op bezoek bij Éomer de koning van Rohan. En mijn vader heeft me een keer meegenomen naar Mordor en Barad Dúr om te zien wat ervan over was na de hele oorlog met Sauron." vertelde hij rustig "Verder heb ik niet erg veel gezien van Midden Aarde, mijn moeder houd me liever in Gondor." hij glimlachte even flauw, hij hield van zijn moeder maar af en toe zou hij willen dat ze eens wat minder beschermend deed tegenover hem. "Ik heb nog nooit een van de Elven Rijken gezien. Ik weet dat Legolas, Heer van het Demsterwold en de groene bossen is." ja hij had heel veel gehoord over Legolas en natuurlijk Gimli en hij wist dat die twee ook zouden komen, die waren de eerste geweest die zijn vader had opgeroepen. "Ken jij het Reisgenootschap van de ring?" vroeg hij toen ineens nieuwsgierig. Hij was benieuwd naar hoeveel Imiryade wist over de hele oorlog met Sauron en hoe het reisgenootschap was ontstaan en uit elkaar was gevallen toen Boromir stierf en De Hobbit Frodo er samen met Sam vandoor ging om de Ring van macht te vernietigen.

Legolas keek haar even verbaasd aan toen Idrial vroeg of ze eventueel zelfs nog even samen konden praten voor Aragorn hen bijeen riep om te vertellen wat er precies aan de hand was. Legolas keek even naar Haleth en toen weer naar Idrial "Ik denk dat we nog wel even tijd hebben. Aragorn zal niet beginnen voor Gimli er is en ik heb hem nog niet gezien, gehoord of geroken dus ik neem aan dat hij nog niet is gearriveerd." true. Gilmi zou wel duidelijk hebben laten blijken dat hij aanwezig was en gezien Legolas nog geen luidruchtige dwerg gezien had, nam hij aan dat Gimli nog niet in de stad was en anders was hij wellicht of verdwaald of afgeleid door de stad zelf. Legolas richtte zich weer tot Haleth "We zijn zo terug Haleth." zei Legolas en hij wenkte dat Idrial met hem mee kon lopen een stuk verwijderd van alle andere luisterende oortjes van de wachters en genodigden. Hij draaide zich naar Idrial en had zijn armen over elkaar heen geslagen "Wat wil je bespreken?" vroeg hij kalm. Ja hij had nog gevoelens voor haar, hij wist alleen niet precies hoe diep die gevoelens gingen en daarbij, als het echt ernstig was wat er nu weer aan de hand was waarvoor ze waren opgeroepen dan wist Legolas niet hoelang ze nog zouden leven om uberhaupt ergens mee te beginnen.

Imiryade

Imiryade kon nu zelf ook geen glimlach onderdrukken. Ze bekeek hem nogmaals van top tot teen en hield haar hoofd daarbij een beetje schuin. "Nou, aan je kleding en uiterlijk." zei Imiryade droog. Ze wist eigenlijk niet eens of Eldarion die vraag nu echt stelde of hij dat alleen maar zei voor de grap. Ach wat maakte het eigenlijk ook uit. Imiryade keek om haar heen. Dit gedeelte van de stad zag er een stuk beter uit dan waar ze zich net bevonden. Ze liepen nu dichterbij het kasteel en het was er ook een stuk rustiger dan waar ze net waren. Imiryade hoorde wat Eldarion zei en ze was lichtelijk jaloers op hem. Hij had al zoveel meer van Middle Earth gezien dan zij en Imiryade wou dat zij die dingen ook had gezien. Ze keek even omlaag en werd boos dat haar moeder te beschermend over haar was. Als haar moeder dat niet was geweest, dan had Imiryade zeker een miljoen keer zoveel van Middle Earth gezien dan nu. Misschien was het voor Imiryade tijd om er zelf op uit te trekken en niet meer braaf naar haar moeder te luisteren. "Het klinkt allemaal erg interessant waar je geweest bent. Misschien moet je een keer op bezoek komen bij ons." en met 'bij ons' doelde Imiryade natuurlijk op Lothlorien. Ze keek weer naar Eldarion die over het reisgenootschap van de ring begon. "Ik ken het verhaal niet goed, maar de grote lijnen van het verhaal wel." zei ze met een mini glimlach. Haar moeder had haar het verhaal nooit gedetailleerd willen vertellen.

Eldarion lachte even toen Imiryade antwoord gaf op zijn sarcasme en hij grijnsde naar haar. Ze was droog en knap en dat kon Eldarion wel waarderen. Imiryade nodigde hem uit om misschien eens een keer bij hen langs te komen en hij knikte "Dat zal ik zeker een keer doen. Vooral nu ik weet dat jij er woont." Hij grijnsde en gaf haar een knipoog voor zijn blik veranderde naar verbaasd "Je kent het verhaal van de ring niet volledig?" Bij hen werd het verhaal op scholen verteld en door ouders aan hun kinderen. Hij en zijn andere siblings hadden het al heel vroeg gehoord natuurlijk omdat hun vader deel van geweest van het reisgenootschap. "Nou daar moet dan verandering in komen. Je kan hier niet rondlopen en het verhaal van mijn vader straks aanhoren zonder de hele versie te kennen. anders snap je straks niets van wat er word gezegd." Zei hij en toen begon hij uitgebreid alle drie de lord of the rings films uit te leggen x'D toen hij klaar was met het hele verhaal waren ze zo goed als helemaal boven aangekomen. Eldarion bleef staan en keek Imiryade aan "Dus dat is er allemaal gebeurd." Sloot hij maar af "Daarom heeft mijn vader het reisgenootschap weer opgeroepen en alle leiders van de verschillende delen van Midden Aarde omdat het ons allemaal aangaat wat er is gebeurd. Ik weet ook helaas niet alles ik was er niet bij." En zijn ouders hadden weinig losgelaten maar gezien hij de kroonprins was zou hij het sowieso te weten komen wanneer iedereen het hoorde.

Idrial

Zenuwachtig keek Idrial naar Legolas, ze wist nog steeds niet precies hoe ze het ooit moest zeggen, maar ze wist dat het gezegd moest worden. Ze kon nu niet langer ophouden dat hij niet te bereiken viel en dat was ook de rede dat hij het nog niet wist. Dat het niet eerder mogelijk was geweest om contact te leggen. Natuurlijk had Idrial, Imiryade alles vertelt over haar vader wat Idrial wist. Ze had er nooit een geheim gemaakt. Rustig liep ze met Legolas mee naar de plek waar niemand hun kon horen. "Je weet vast nog wel die ene nacht in Helms deep, toen ik samen met Haladir met versterking kwam?"Vroeg ze hem toen. Ze had vaak gestreden aan de zijde van Haladir en eigenlijk was Helms deep (nu wil ik deel 2 kijken the battle for helms deep) een zelfmoord missie geweest. Toch hadden ze het de Valar zij gedankt allemaal overleeft. Waar Legolas goed was met een boog, was Idrial dat met het zwaard. Ze bad nu ook tot de Valar dat Legolas niet boos zou worden en het zou begrijpen wat er gebeurd was en waarom en waarom ze nooit wat gezegd had. Nerveus keek ze hem aan waardoor ze weer verdronk in zijn ogen. De rede dat Idrial nooit getrouwd was, was omdat ze voor niemand kon voelen wat ze voor Legolas voelden. Ergens vroeg ze zich af of waarom Legolas nooit getrouwd was. Echter kon Idrial zich niet voorstellen dat hij dezelfde rede had als zij. Ergens had ze verwacht dat Legolas haar al lang en alles wat daarbij kwam kijken vergeten zou zijn. Ze keek hem even aan en wachten zijn antwoord af voordat ze het zou zeggen. Nog steeds wist ze niet goed hoe ze het allemaal moest zeggen, wat ze ook bedacht het klonk allemaal even lastig en vreselijk om te moeten doen.Nerveus speelde ze met haar armband die ze van haar moeder had gehad.

Legolas

Legolas keek Idrial afwachtend aan toen ze op een rustig plekje stonden, hij stond nog steeds met zijn armen over elkaar gekruisd en keek Idrial aan. Toen ze nerveus begon te praten en hem de vraag stelde of hij die ene nacht in Helmsdeep nog kon herinneren trok hij een perfecte wenkbrauw op "Ja natuurlijk weet ik dat nog. Ik betwijfel of ik dat ooit kan vergeten." niet alleen doelde hij op de nacht die hij en Idrial hadden gehad, maar ook op het gevecht wat vooraf was gegaan. De doden die waren gevallen en het feit dat ze bijna allemaal het lootje hadden gelegd als Gandalf niet optijd was op komen dagen met de Rohirim van Éomer. De Orks hadden daarna geen schijn van kans gehad, die nacht stond permanent in zijn geheugen gegrift zowel het slechte als het goede wat er was gebeurd. Hij werd nerveus van haar en vroeg zich af wat het was dat ze wilde vertellen dat haar zo nerveus maakte. Het zorgde ervoor dat hij zich niet bepaald beter ging voelen "Idrial wat is er aan de hand?" vroeg hij toen maar omdat hij het niet aan kon zien hoe ze met haar armband speelde, daardoor had hij ook zijn armen van elkaar afgehaald en had hij haar handen vastgepakt om te voorkomen dat ze verder ging met het klooien met haar armband. Niet dat hij bang was dat het zou breken het was gemaakt door elfen je moest een knap sterke man zijn om dat te kunnen slopen...tenzij je Gimli heette Gimli kon alles slopen als hij zijn bijl maar bij zich had.

Nyna
Nyna kwam aan op haar paard bij het adres waar ze moest zijn. Het was een plaats waar ze normaal nooit zou komen, maar ze was hier met een reden. Ze riep halt tot het paard en stapte ervan af. ''Wacht hier.'' Zei ze vluchtig tegen haar paard, die alleen maar rustig brieste en bleef staan. Ze was al te laat voor de bijeenkomst bij Aragorn, maar dit was belangrijker. Nyna liep richting de deur en klopte aan. Ze wachtte enigszins nerveus af, hij zou thuis moeten zijn. Ze keek even naar achter, of ze iemand zag, maar dat bleef uit, ze was niet gevolgd. Anders zou haar dekmantel nogal weg zijn.. en dat was iets wat ze wilde voorkomen. Ainur had haar nodig en als zij de sleutelfiguur kon spelen, zijn spion, dan deed ze dat graag.

OFF: perfecte wenkbrauw wahaha
off2: gimli omg oh gimli blijft facking grappig.

Idrial
Idrial keek nog steeds zenuwachtig naar Legolas, toen hij haar handen vastpakte kreeg ze het nog warmer dan dat ze het al had en voelde ze weer hoe de vlinders door haar buik gingen. Het gevoel dat ze had gehad was nooit weg gegaan en Idrial had ook niet het idee dat het ooit weg zou gaan. Ze dacht weer terug aan de nacht voor de slag. Legolas en Aragorn hadden toen net ruzie gehad en omdat Legolas en idrial al vrienden waren geweest was ze naar hem toe te gaan toen hij boos was weggelopen van Aragorn om er met hem over te praten, echter was dat praten al snel iets anders geworden waar ze absoluut geen spijt van had gehad, echter had het wel groter gevolgen dat ze ooit voor mogelijk had gehouden. Ze keek hem aan en besloot dat dit het moment was waarop ze Legolas alles maar moest vertellen. "Na die nacht heb ik een aantal mensen erop af gestuurd om je te zoeken om je iets te vertellen echt was je onvindbaar voor hun en door de oorlog lukte het maar niet om een bericht naar je toe te sturen ik heb er alles aan gedaan om het nieuws bij je te krijgen, maar het is gewoon niet gelukt ik hoop dat je dat gelooft."begon ze en ze haalde diep adem. "Die nacht is niet zonder gevolgen gebleven Legolas, ik ben zwanger geraakt van jou..."zei ze toen. "We hebben een dochter."Zei ze er toen maar snel achteraan om de knoop door te hakken en hem niet langer te laten wachten op wat er aan de hand was.