Alice in Zombieland

Dit is een RPG gebaseerd op de boeken maar je hoeft je hier niet aan te houden, het is een vrije rpg. Voel je vrij om je eigen draai te geven aan het verhaal.


Rollen (bestaand):
Alice- Alice rose bell
Kat- Christina Black-Snape
Frosty- heavenly

Rollen (zelf bedacht)
Charlotte halliwell- charlotte halliwell
Wil je een rol, PB me maar

Alice liep door de gangen van haar nieuwe school en zoekt haar klaslokaal. Ze is nieuw hier. Ze is bij haar opa en oma gaan wonen nadat haar ouders en jongere zusje een auto ongeluk niet hadden overleefd.. Althans dat zeggen de kranten.. Zelf weet ze beter... Ze zijn vermoord... Door.. Ja door wat? Haar vader had gelijk.. De monsters bestaan. Ze schud even haar hoofd en mompeld: 'niet aan denken nu, richt je op de lessen' ze keek nogmaals op het rooster maar had geen idee waar ze heen moest. 'waarom is niet gewoon duidelijk waar ik heen moet?!' zegt ze eigenlijk tegen niemand in het bijzonder en ze zucht. In de verte ziet ze een groepje staan..

Frosty

Frosty leunde tegen de muur in de gang van school. Zijn schouder deed zeer en hij had waarschijnlijk een spier verrekt tijdens de laatste jacht die avond ervoor of iets. Daarbij zou hij ook best nog wel een uurtje willen bijslapen maar helaas ze moesten zich ook af en toe op school melden anders kwamen ze allemaal in de jeugdgevangenis terecht. Hij keek Cole aan die met Bronx stond te praten en dat was het moment dat hij het nieuwe meisje opmerkte. Ze zag er een beetje verloren uit. Niet dat het hem veel kon schelen hij was op zoek naar een heel ander meisje. Waar was zijn Kat? Nou ja zijn Kat... Kat was nogal wispelturig en het ene moment hing ze letterlijk aan zijn lippen en het andere moment schold ze hem verrot en wilde ze zijn hoofd eraf rukken. Niet dat het hem iets uitmaakte hij vond dat wel leuk aan haar, dat wispelturige, het spontane. Niet wetende wanneer ze weer in zijn armen zou zijn of wanneer hij juist moest rennen voor zijn leven. HIj was goed in rennen voor zijn leven moest ook wel als je tegen zombies vocht als avond werk.

Kat


Kat zag lijkbleek, ze was net een paar dagen afwezig geweest door haar nierziekte die ze voor iedereen zo angstvallig verborgen hield. Ze wilde niet dat iemand ervan wist want dan zouden mensen haar met medelijden behandelen. Net als Frosty, aan hem had ze het ook nooit vertelt. ze wilde niet dat hij dacht dat hij bij haar moest blijven omdat ze 'zielig' was. Ze wilde alleen maar dat hij er was omdat hij het zelf wilde. Toen ze Frosty zag staan gromde ze gefrustreerd. Ze wilde niet dat hij haar zo zag. Met een grote boog liep ze daarom om hem heen in de hoop dat hij haar niet zou zien. Ze zag eruit alsof ze gecast was voor the walking dead en op die manier wilde je niet bepaalt je vriendje tegen komen. Ook was ze boos op hem omdat hij haar nooit vertelde waarom hij altijd zo onder de verwondingen zat.

-alice-

ze zag de jongen kijken maar merkte dat hij haar niet echt zo helpen. dan ziet ze een meisje voorbij het groepje lopen... kende ze dat gezicht niet ergens van.. ze groef diep in haar geheugen..ongeluk...ziekenhuis...Het ziekenhuis! dat is het, het was het meisje dat bij haar op de kamer kwam toen ze in het ziekenhuis lag... Hoe heette ze nou ook alweer? ze kon zo snel even niet op haar naam komen, maar momenteel was ze het enige gezicht dat ze herkende en ze zwaaide in de hoop dat het meisje haar nog zou herkennen. ondertussen werd ze steeds met haar ogen terug getrokken naar het groepje jongens..en dan met name de jongen met het zwarte haar... hij was in gesprek met een andere jongen en zag haar niet..maar ze kon haar blik moeilijk bij hem weghouden... toch richtte ze zich weer op kat..zo heette ze! "heey kat!" riep ze snel en ze liep naar haar toe.

Charlotte liep de zaal binnen en keek rond.
ze zag de meiden en de jongens. eigenlijk zocht ze een dokter maar om een rede trok het meisje met de blonde haren haar aandacht.
waarom wist ze nog niet, maar ze had het gevoel dat ze daar gauw achter zou komen.
ze bleef ze aankijken maar besloot na een tijdje toch maar de kamer te verlaten
ze liep naar buiten en ging op een stoel zitten die in de gang stond. ze begon na te denken, maar kwam er maar niet uit

Frosty

Frosty keek toe hoe Kat binnenkwam. Ze zag erg bleek, misschien was ze ziek geweest? Ja dat moest het zijn. Hij ging het haar wel even vragen. Hij wilde net naar Kat toelopen toen het nieuwe meisje haar naam riep. Had Kat nu al weer een nieuw slachtoffer gevonden om haar te aanbidden? Niet dat Kat aanbidden moeilijk was. Frosty keek om naar Cole die zijn gesprek met Bronx had afgesloten en nu bij hem stond "Wie is de nieuwe?" vroeg Cole aan hem en Frosty haalde zijn schouders op "Geen idee, maar Kat schijnt haar te kennen." merkte hij lekker bijdehand op. Cole trok een wenkbrauw op en keek naar het nieuwe meisje. Ergens in zijn hoofd gingen er verschillende alarmbellen af en hij herkende haar ook ergens van maar hij kon zijn vinger er niet op leggen. Frosty keek verveeld toe hoe Cole zijn hersens probeerde te laten werken en besloot dan toch maar naar Kat en de nieuwe te lopen. "Hallo Kitten, hoe gaat het?" vroeg Frosty met een charmante glimlach.

Alice stond bij kat en vond dat ze er bleek uitzag. Zou ze misschien ziek zijn vroeg ze zich af.
"hoe gaat het met je kat?" vroeg ze dan maar, terwijl haar ogen alweer naar de donker harige jongen gingen die zijn gesprek had afgerond en stond te fluisteren met de jongen naast hem.
Ze zag een nieuw meisje de gang oplopen en wat verloren kijken en ze zwaaide even naar het meisje, die het niet leek te zien want ze liep alweer de gang uit.
"Hallo Kitten, hoe gaat het?" hoort ze de jongen tegen kat zeggen. Mooi, nu kat in gesprek was had ze alle tijd om terug te staren naar de jongen met het zwarte haar die ook naar haar leek te staren.
Opeens leek de wereld om haar heen niet te bestaan en zag ze alleen zichzelf en de jongen. en we stonden niet meer in de hal maar...
we stonden in elkaars armen en we kusden elkaar. ze was nog nooit eerder gekust. Langzaam maakte hij zich los "Ali" fluisterde hij.
"Cole" fluisterde ik terug. Ze wilde niet dat het stopte. "we praten later wel, nu eerst...
"Alice?... Alice!" Ze word uit haar droom gehaald door kat die haar naam riep. ze kijkt naar kat. "Wat is er?"

Charlotte werd weer de werkelijkheid in getrokken en besloot maar terug naar de kamer te gaan.
ze ging stil in een hoekje zitten en viel niet echt op dat ze er was.
ze probeerde naar hun gesprek te luisteren, niet te opvallend natuurlijk.
ze probeerde zich te concentreren op het groepje.
ze had het gevoel dat ze misschien wel kon helpen.
ik deed haar been over haar andere en ging toen weer verder met luisteren, of althans ze probeerde het